Een nieuwe dag was weer begonnen, vijf december, en terwijl ik de weg op ging richting Neuchâtel gingen mijn gedachten uit naar weleer, naar al die keren dat ik met de pakjesavonden mee deed, lang lang geleden, thuis aan de grote tafel, en later, met mijn eigen kroost: een dikke veertig, vijftig jaar sinterklaasherinneringen, herinneringen die mij altijd bij blijven.
Vandaag dan snorrend door Zwitserland en vooral na Neuchâtel klimmend de Jura in enorme pakken sneeuw, La Chaux de Fonds en Le Locle, een werkelijke Witte Klaas, hier en daar spekglas en onderweg tracteerde ik mijzelf op een forse beker warme chocolademelk, zo groot, dat ik vermoed dat er een hele letter in werd gesmolten.
Na de grens een spierwitte afdaling naar Morteau, naaldbomen dik onder 't wit, her en der een speurenden, overvliegende, buizerd of sperwer en vlak voor het stadje een woelige Doubs.
Het bleef wit, en glibberig, tot voorbij Valdahon en net voor Besançon waar eindelijk de groene velden weerkeerden.
Eerst langs een adresje net buiten Besançon waar iemand anders voor mij 33 lege paletten voor de terugvracht had achter gelaten en vervolgens weer door, nu naar de Elzas waar ik drie adressen laden zou.
In tegenstelling tot mijn verwachting scheen, bij aankomst in het dal tussen de Maginot- en Siegfriedlinie, de zon, overdadig zelfs terwijl op de achtergrond, vooral naar het noorden toe, dikke wolkenpakken vol verrassingen ronddreven.
Eguisheim, een oud stadje net onder Colmar, was het eerst, en daarna Hunawihr, even ten noorden van dezelfde stad, de stad waar ik eergisteren nog mijn ruitenwissers had laten maken.
Maar ook vandaag werd het donker en bij het op weg gaan naar het laatste adres kwam ik langs het chocolade-atelier van Daniël Stoffel waar ik even een kijkje ging nemen. En het bleef niet bij een kijkje; het was tenslotte Sinterklaasavond geworden.
Verrijkt met een snuisterij die mij aan de vervlogen avonden deed denken snorde ik, via Molsheim, opgetogen, naar Petersbach, een dorpje nog voorbij Saverne terwijl ik de drukte van Strassbourg wijselijk rechts van mij had laten liggen. Slechts zo nu en dan een tijsterende sneeuwbui, die echter geen overhand verkreeg: de hele route bleef goed begaanbaar.
Op de late avond genoot ik, vlak voor het tanden poetsen, van de chocolade uit het atelier, diep en romig van smaak zoals vroeger de Van Houten letter. En zo werd het ook in het groene nomadehuisje nog een beetje pakjesavond.
Aldus schreef ome Willem.
---
