Het was niet zo heel ver meer vanaf Bourg en Bresse naar de klant in Saint Quentin de Fallavier, rond half zeven was de bubs er uit en vandaar vertrok ik naar Cours la Ville, midden in de bergen van de Beaujelais, een twee uur ten noordwesten van Lyon, een prachtige streek, zeker nu de wijngaarden op de hogere delen ondergesneeuwd waren.
Wij, ja wij, lange afstandsrijders, worden geacht, met betrekking tot de verkeersveiligheid, tussen de rijtijden te rusten, slapen dus, elke dag negen uur.
In Cours kreeg ik een vracht dweilen met bestemming Saint Laurent du Var, net even voor Nice, vlak bij Cagnes sûr mer, een klein stadje waar ik nogal wat herinneringen heb liggen, een leuk plaatsje waar ik begin jaren zeventig van de vorige eeuw een klein jaartje heb doorgebracht.
Als je ergens een tijd lang bent geweest en je draagt er onuitwisbare herinneringen van mee, ben je er dan ooit weggeweest?
Vanuit de besneeuwde bergen weer terug naar Lyon, en koers gezet naar de Côte 'd Azur, dus nog een flinke reis voor de boeg.
Negen uur, en wee je gebeente als je het in je hoofd haalt in die negen uur een minuut te rijden, je voertuig te verplaatsen: wordt zulk een registratie bij een controle opgemerkt, dan volgen buitenproportionele boeten!
Wat ik nagenoeg nooit doe, deed ik deze keer wel: ik stopte op een parkeerplaats langs de snelweg, eentje met een restaurant er bij dat ik, vanwege de vaak vreselijk inferieure keuken tegen torenhoge prijzen, niet bezocht.
Rond een uur of negen, half tien, lij ik mij te ruste en net had ik de slaap te pakken of ik werd wakker van een dreunende herrie, herrie die kwam van machines, recht voor mij, recht ook voor nog veel meer collega's, men ging vlak voor onze snufferds de weg frezen en asfalteren!
Slapen ging echt niet meer, ik belde enkele keren 112, vertelde het probleem, maar daar werd het niet begrepen. Ook 17, de politie, benaderde ik per telefoon, maar ook deze konden of waren niet genegen iets te doen.
Daar sta je dan: volgens het rijtijdenbesluit moet ik slapen, maar wegwerkers houden mij uit de nachtrust: het voertuig verzetten mag ik niet, en niemand die mij helpen wil.
Morgen rijd ik dus met geeuwende slaap als een gevaar over de weg: met dank aan de nachtwerkers. Met dank aan de onmogelijke rijtijdenwet die mij belet het voertuig naar een rustiger plek te verzetten.
Dat komt ervan indien je alle verantwoordelijkheid in wetten tracht te persen.
Aldus schreef ome Willem.
---