Het verleden, de toekomst, ze behoren mij niet toe, terwijl het heden al meteen weer wegvlucht; hoe kan ik beweren dat ik mijzelf toebehoor? Mijn ik is slechts een vluchtig product van voorbijkomende omstandigheden.
Halverwege de morgen vertrok ik weer, ge- en verlost van de lading, op weg naar Arras waar weer nieuwe vracht lag te wachten, ik koos ervoor het drama Parijs links te laten liggen en via Meaux en Melun kwam ik na een goed uurtje aan in Senlis waar ik even de grote weg nam, tot Roye, waar ik er af ging en dwars door enorme uitgestrekte stokbroodvelden verder snorde, langs plaatsjes als Omniécourt, Peronne en Bapaume.
De stelling "Ik ben niets" moet wel vreselijk zijn voor een ieder die het ik gelijk stelt als het zijn, maar als ik wil zijn wat ik ben, een oneindige kleinheid, ergo, dus een niets, dan vind ik mijn werkelijke plaats in de werkelijkheid.
Inmiddels stroomden grote grijze wolkenpakken de voorheen blauwe luchten binnen, met prachtige vormen dwaalden ze door de in beslag genomen hemel, neerslag lag op de loer maar bleef vooralsnog uit: rond een uur of twee kwam ik in Atrecht (Arras) aan.
De bladval komt langzaam op gang, de eerste bladval in de nieuwe era die eerder dit jaar begon, de kanteling die nagenoeg niemand bemerkte, men leeft zo onverstoorbaar door dat het lijkt dat er niets is gebeurd. Lijkt, maar het inzicht zal dra doorbreken, zekerbij diegenen die gaan beseffen niet meer te beleven, maar te overleven.
Drie adressen België kreeg ik er in, het eerste adres was Gembloux, een stadje en streek net boven de lijn Charleville-Namur, ik vertrok naar Cambrai en vervolgens richting la Chesne en net er voor de lange, weinig bekende weg naar Bavay, doodstil, recht en een enigszins mysterieuze omgeving, bij Bavay naar Bergen en via Nivelles naar de klant te Gembloux.
Het enige werkelijke bezit wat mogelijk is, is ik te zeggen tegen mijzelf, dat is alles. Het enige waar een ik toe door kan dringen is het inzicht in het feit dat het ik niets voorstelt. Mijn grootste vrijheid is om zodanig over mijzelf te beschikken dat ik in staat ben om afstand van mijzelf te doen, mijzelf weg te geven.
Aldus schreef ome Willem.
---
