De Via Aurelia lag er donker en stil bij, rechts van mij keek ik in het nog meer donker, de Tyrrheense zee, zo reed ik Orbetello voorbij, zo halverwege, zoals men dat noemt, de "laars", voor
Civitávecchia eerst nog langs Tarquinia; nog voor de ochtendspits bereikte ik de Roomse Tangenziale waarna ik naar het zuiden afsloeg, richting Napoli.
Er zat wel iets in wat grootva' zei, want hij wilde er mee uitdrukken hoe, na eeuwen "handwerk", oorlog voeren vanaf 1900 een geperfectioneerde en -vooral- technische bezigheid werd: het eerst werd dat zichtbaar in de ontzaggelijke gruwelen van de Eerste Wereldoorlog die overigens zijn einde vond door het onverwachts uitbreken van de Spaanse Griep waardoor, per slot van "rekening", meer mensen stierven dan door vier jaar oorlogsgeweld.
Slecht weer, bijna onophoudelijk regen, de zijdelingse bergtoppen waren niet te zien, de "Sonne" scheen niet "über die Capri" vandaag, bij Cassina verliet ik de snelweg en even na San Vittorio di Lazio reed ik Campania binnen, dat, overgezet uit het latijn zijnde, zoiets als het goede of schone land betekend. (Lazio komt van Latium, wat aanduiding is voor Latijnen, bakermat van alle Romaanse talen) Vandaar volgde ik de "oude" weg, totdat ik links de Via Teleso op kon, een mooie, lange rechte weg met aan weerskanten prachtige bergen waarna je na een slordige zestig kilometers in Benevento uitkomt.
Slechts 21 jaar later begon met de Tweede Wereldoorlog wederom de tijd van de verschrikking, ondanks dat er na die eerste hele groepen mensen reeds met een gebroken geweertje rond liepen: "nooit meer oorlog" was immers de leus, maar wat een vergissing, het kwam toch, uiteindelijk eindigend met enkele vreselijke "bommen" op een paar Japanse steden.
Wie Italië kent, weet het, weet dat de "laars" lang is, eindeloos lijkend en vandaag was ik slechts nauwelijk op de helft: in Avellino bracht ik mijn laatste spullen die ik mee had, rond een uur of twee was de kar weer leeg terwijl de regen allengs minder werd: in het westen brak de zon zelfs wat door en zo snorde ik een klein stukje terug, weer naar Benevento alwaar ik het spul aan de rand van de stad parkeerde.
Hoe nu verder? Verzuchting alom: dít nooit weer en met de oorlogsverschrikkingen op het netvlies bouwde men, geheel idealistisch, aan Europese samenwerking en de eerste stappen die werden gezet wierpen reeds snel de vruchten af, althans, in West-Europa. Het oosten zat nog lange tijd verscholen achter een ijzer, ondoordringbaar, gordijn.
Benevento, prachtig, niet te groot, ik bezocht het op Japanse wijze, net an een uurtje, bewonderde de "boog" van Trajanus die met Arelius en Hadrianus tot één van de "fatsoenlijke" keizers wordt gerekend en vanf de stadsheuvel verlustigde ik mij aan het prachtige uitzicht. Daarna keerde ik weer terug naar het wachtende Dafje.
Inmiddels kregen de financiële organen binnen het Europa een "vrije" rol en uiteindelijk namen zij de macht over, manipuleerde met eerste levensbehoeften door, onder meer, huizenprijzen tot ireële waarden op de drijven en inmiddels kwam ook het "oosten" er bij waardoor arbeiders als handelswaar werden verkwanseld; een enorme discrepantie werd zichtbaar, veel verdienen door zo goedkoop als maar kan het werk te laten verrichten terwijl er op een enorme manier met geld en goederen werd gegogeld.
In de middag rolde ik nog een stukje terug, weer langs de vulkaanvormige bergen die nu beter te zien waren dan in de morgen, Roma kwam ik zicht, net ervoor ging ik er oostwaarts langs, bleef er staan, vlak bij een goed bekend staande knabbelhut, genietend van de geuren die door de vele regen vanuit het groen en de grond opborrelden.
De mammonmacht, ze heeft alles in haar greep, 't is een duivelslist!
Voorheen werd getracht met laarzengestamp en excessief oorlogsgeweld de macht te verwerven, maar toen ingezien werd dat die poging een heilloze weg was, sloeg men af, een andere weg in, de weg van de mammonslist en met financiële en economische middelen wordt de macht gegrepen, probeert dat althans, maar het zal daardoor tot machteloze machten komen, een eng schavot waar we onze financiele zelfexecutie verrichten.
Op het stalen cabinedak tikt het weer, de regen is teruggekomen, ik geniet altijd van regen, het ruikt dan ook zo lekker en alles ziet dan weer fris. De regen houd aan, hier, 't wordt vannacht weer echt een regenlaars.
Aldus schreef ome Willem.
---
