Een snijdende koude, elke keer als ik de stuurhut verliet, ik kreeg er zelfs een beetje hoofdpijn van en het was nog maar een dag geleden. Een dag terug, toen ik in Colmar wakker werd en aan de rand van de stad die eerste klant ophaalde, om mij heen alles, alles groen, verbijsterend groen, ik reed verder, langs Mittelbergsheim, dus langs Sélestat en daarna, Strassbourg, Haguenau, op weg naar Klingenmünster, door een immense wijnstreek, velden van vergezichten, letterlijk en figuurlijk, en juist hier, de eerste lente in de net nieuw aangebroken tijd, het nieuwe leven en dat, ja dat, nét hier, tussen de twee machten van weleer, de Siegfried en de Maginot.
Gisteravond begon het zogenoemde Pascha, het feest van bevrijding en vandaag de dag tussen het Christelijke dood en nieuw begin, opstanding, juist nu, aan het begin van het tijdperk, het begin van de lente en er zijn parallellen, puzzelstukjes vallen ineen terwijl kruispunten verdwijnen.
In Klingenmünster kreeg ik mijn laatste klant deze week en onder voorjaarzon en tussen jong groen door op weg naar Pirmasens en niet lang daarna reed ik over de bergen naar Trier, bergen waarop de bomen nog moesten uitbotten, grauw en grijs stonden ze er bij. Even. Even had ik de lente verlaten.
Overal verdwijnen ze, overal duiken ze op, de kruispunten en rotonden, dwaalwegen, de tijd wissel en is veranderd, cruciaal veranderd, de mens liep, en kwam aan, aan op een kruispunt, een krúíspunt, stond stil, stíl, drie keuzes, of terug, vier dus; welke weg moest hij gaan?
Vlak voor Echternach reed er een Bulgaar voor me, in een volgepakte personenauto en plots trapte hij op de rem, stond hij stil, midden op een rotonde en een aanrijding was nog net te vermijden: op een rotonde! Op een rotonde sta je niet stil maar ga je dóór!
Diekirch en Malmedy volgden, niet lang daarna keerde ik terug op Nederlandse bodem en op vrijdag volgde weer een ouderwets laad- en losritueel, de kar vullen voor de reis van komende week, de zon scheen, maar ondanks dat een snijdende noorderwind; ik had het koud, gewoon kóúd!
De mens komt aan, nu op de rotonde en gaat, en als hij niet weet, staat hij niet stil, maar gaat, tolt door, cirkelt rond en geeft voedsel aan zijn dwaasheid; hoofdschuddend kijk ik er naar, de rondtollende, de rond"tolle"nde mens, gezeten in zijn ezel.
Merkwaardig intermezzo op deze dag, Renée, zij werd op 3 september 1928 op Sumatra geboren en juist nu, vandaag, juist vandáág, wordt ze begraven en op de kaart staat vermeld: Selamat Jalen, (goede reis, letterlijk veilig gaan), Renée, de moeder van mijn broodheer.
Toen kwam er een nieuwe tijd waarin niet meer werd gekend, kruispunten vervangen werden door rotonden, kruizen door cirkels, en het wiel des tijds draait door.
Morgen zal het Pasen zijn. Het feest van de ongezuurde broden gaat nog tot vrijdagavond door.
Aldus schreef ome Willem.
---
