Een dag later, vanwege de "extra" vrije maandag, vertrokken, maar ik kwam ver vandaag, tot Mariánské Lázně, het, zoals u inmiddels wel weet, oude Mariënbad, het kuuroord waar in een grijs verleden onze Koningen Wilhelmina regelmatig kwam kuren.
Niet zonder slag of stoot, trouwens, want een vijftig kilometer voor Frankfurt stond het ruim een uur vanwege een ongeluk muurvast en ook bij Lohr had ik oponthoud vanwege wat wegwerkzaamheden in het stadje.
Vandaag genoot ik intens van het jonge groen, de geel wordende koolzaadvelden, de opschietende graangewassen, het leven, het raadsel, want het leven is en blijft een raadsel.
Wat het leven is? Ik stelde mij de vraag, vele keren, zocht naar een antwoord, maar vond er geen.
Tussen de bossen, net voor Marktredwitz, lagen zelfs nog sneeuwresten, tegen de avond snorde ik bij Pomezi het liefelijk Tsjechië binnen, meteen was de wereld anders, van geleidelijkheid is geen enkele sprake en zelfs het personeel van het grenstankstation sprak nauwelijks duits.
Het was al donker toen ik de kleine parkeerplaats voor de overnachting op reed, in het nevengelegen restaurant hield ik het maar even uit want de rooklucht was beklemmend zodat ik er snel alleen maar een glas water dronk en weer snel naar mijn voertuig terug ging.
Vanmiddeg, even na drieën stond ik een poosje stil in een dorpje net buiten Karlstadt, ik liep er wat rond en bij een kleine speeltuin renden enkele kinderen rond. Ik ging even zitten op een muurtje en sloeg acht op het gewiemel van de jeugdigen. Een klein, grappig jochie, vol met sproeten en Duitsblond haar bleef even bij mij staan en staarde naar mijn klompen, ik besloot het er op te wagen en in zo goed mogelijk Duits vroeg ik hem: "Vertel mij eens, wat is het leven?".
Hij keek mij aan, rende naar het grasveldje, kwam lachend terug en reikte mij een zonet geplukte madelief! Alsof hij wilde zeggen: "Domoor, dat ik lachen kan en u blij maak met een bloen!"
Juist ja. Dát is het leven.
En 't blijft een raadsel.
Aldus schreef ome Willem.
---
