Techniek, mooi hoor, maar uiterts, uiterts verslavend, het maakt ons te veel afhankelijk.
In ieder geval meldde ik mij vanmorgen om half acht op het laaddadres, jawel, bij Ravensburger, rond 1890 door, als ik het wel heb, ene meneer Maier of Mayer die hier, in dit stadje, een bedrijfje begon, zo genoemd, maar men vertelde mij dat ik een dag te vroeg was.
Jawel, een dag te vroeg, en men zou wel eens kijken of het rond één uur vanmiddag te laden zou zijn en dit gaf mij de gelegenheid om het stadje te bezoeken, met de fiets, want die had ik tenslotte niet voor niets meegenomen.
Denkt u het eens in, uw huis zonder lichtknopjes, zonder deurbel, ja, zonder enige elektrische voorziening.
Het eerste spel, zo ik het nog niet beschreef in een eerder bericht, ontwierp de eigenaar rond de oprichting en wel rond een boek van Jules Verne, namelijk het spel "Reis om de wereld in tachtig dagen", maar werkelijk een enorm succes kwam eind jaren vijftig van de voorgaande eeuw, namelijk het overbekende spel dat meer door kinderen dan door ouderen wordt gewonnen, het alom bekende memorie.
Of: geen stromend water, geen toilet, geen rioolafvoer, niets van dat alles.
Enkele uren lang zwierf ik door het pittoreske stadje, raakte op de Marienplatz in gesprek met een oude Duitser die zijn vaderland kwijt was omdat hij uit het voormalige Köningsbergen, de geboortestad van Emanuel Kant, kwam, na de oorlog vijf (!!) Jaar Russische krijgsgevangene was -toch echt geen sinecure- en vervolgens hier terecht kwam en die mij tevens kon vertellen dat de tegenoverliggende straat van de Marienplatz in de oorlogsjaren vernoemd was naar een uiterts nare man wiens naam ik steeds maar niet uit mijn toetsenbord kan krijgen, zo naar.
En wat dacht u van geen aardgasaansluiting, of geen werktuigen waar we tegenwoordig machinaal spullen mee ophijsen, kunt u zich het eigenlijk wel voorstellen? Alle consequenties overzien?
Zo rond de middag ging ik maar weer eens kijken bij de puzzelgigant, maar de bubs was nog verre van gereed en uit de onderlinge gesprekken kon ik eigenlijk al opmaken dat het er vandaag wel niet van zou komen, dus berichtte ik alszo het thuisfront
Het is zo lang nog niet geleden of wij vertrokken met de truck, zonder telefoon, en zo mogelijk belden we elke dag even naar de planning. Als we leeg waren, ontvingen we één of een paar teruglaadadressen en vervolgens gingen we dan weer onze eigen weg.
Stelt u het zich eens voor! En juist dat stelde ik mij vandaag niet voor, het gebeurde gewoon, geen telefoon- én geen meelverbinding meer met het thuisfront, juist toen ik van het thuisfront wilde weten wat we zouden gaan doen, dus klom ik weer op het rijwiel en zocht een internetcafé op en ja hoor, gelukkig werkte dát nog wel.
Inmiddels was het drie uur in de middag en er stond nog geen doos gereed, dus uiteindelijk verliet ik, na acht uur wachten, Ravensburg onverrichter zaken, maar je vraagt je wel af wie er nu weer een auto had besteld voordat de goederen klaar zijn.
In de late namiddag snorde ik, volslagen contactloos omdat er telefoon noch e-meel was, over een prachtig landschap naar het westen, kwam onder meer door Pfullendorf, Messkirch, Tuttlingen en volgde de Donau stroomopwaards, tot voorbij Donau-eschingen en vandaar door het nog met een weinig sneeuw bedekte Zwarte Woud, over Titisee naar Freiburg en zo naar Breisach.
Al die tijd geen verbinding, eigenlijk net als vroeger, pakweg, 15 jaar geleden, misschien niet eens, maar merkwaardig is het wel.
Nergens meer een ouderwetse telefooncel te bekennen, geen tankstation of horecainstelling die een telefoonmogelijkheid biedt (en dan heb ik nog het "geluk" dat ik nogal wat nummers uit het hoofd weet, iets, wat, al heb je dan eindelijk een mogelijkheid om anders te bellen, bijna noodzakelijk is, want anders begin je nog niks!) en pas toen ik Frankrijk binnenreed kwam er weer verbinding tot stand.
Rond een uur of half tien hield ik halt in de stad Colmar dat zijn naam vermoedelijk te danken heeft aan duiven, want ik bespeur uit de oude naam, Columbarium, zoiets als duiventil.
Twee keer, tijdens de Duitse overheersingen, was Colmar Kolmar, en het stadje herbergt vele cultuurschatten, zoals het op het lijdensverhaal gebaseerde drieluik van Grünewald, wel toepasselijk om nu juist in deze week daar aan te denken.
Aan de noordzijde van het stadje staat tegenwoordig een replica van het vrijheidsbeeld wat voor de haveningang van New York staat, ooit een gift van de Fransen aan de V.S., vervaardig door Frederic Bartholdi die hier op een boogschuts afstand werd geboren.
Inmiddels doet "alles" het weer, getuige het feit dat ik dit bericht kan versturen, maar deze dag toonde maar onomstotelijk aan hoe gemeenschappelijk gebonden, verslaafd, we zijn aan moderne middelen.
Toch wel gestoord dat als de telefoon gestoord is we meteen zo om het hand komen te zitten.
Aldus schreef ome Willem.
---
