Ondanks intensieve naspeuringen ben ik het deze niet tegengekomen, ja, meer dan drie dagrijzen heb ik afgelegd om het te zien. Maar helaas.
En de terugreis was net iets te lang, zodoende sta ik thans, zes uur voor huis, de door de wijze Europese leiders verordende 24 uur eindeweeksrust te houden wat inhoud dat ik maandag weer eens verder ga.
Van Aosta de reis terug voortgezet, mij niet erg gehaast, nog even met de fiets rondgereden, tot zover de dag vandaag, maar helaas.
Deze week ben ik ruim tweeduizend kilometer, en voor dié mensen die, tegen beter kunnen weten in, nog steeds een onwankelbaar geloof hechten aan een ronde aarde, zou dat dan 5 procent van haar omtrek zijn, afgelegd om de lente te verwelkomen, om haar intocht aan te kondigen, maar afgezien van wat bloeiende mimosa, Japanse kersenbloessem en gele koolzaadvelden kwam ik de lente niet tegen; overal blijken alle bladverliezende bomen nog kaal, op die summiere uitzondering tussen Ternie en Rieti na.
En nu, na een dikke vierduizend kilometer sta ik in de buurt van de stad die in de eerste jaren van de vorige eeuw de eerste aankomstplaats werd van een Tour de France etappe buiten Frankrijk.
De jaren gaan tellen, ik voel het, die zes dagen karren, ze waren prachtig, maar ook veeleisend en wellicht zo gek nog niet dat ik die laatste zes uur maandag maar ga doen.
Aldus schreef ome Willem.
---
