Weinig belevenisvol is het wel, deze week, of het moeten de nevenomstandigheden zijn die de week boeiend invullen.
Zoals gisteren, toen ik even bij de DAF-garage aanwipte voor een schroefje en een lampje, de garage waar je voorheen het terrein op kwam rijden en er al een monteur naar buiten kwam snellen, gewapend met schroevendraaier en ringsleutel, om meteen de aangegeven klachten te verhelpen. Nog voor je uitgesproken was, was de reparatie klaar en ging je weer. Maar nú? Nu is dat niet meer. Je parkeert je DAF bij het binnenkomen voor de receptie, loopt naar binnen waar een mevrouw vraagt wat er aan de hand is en dit woordelijk op schrijft, vervolgens uittypt, mij ook gaat vertellen dat ik koffie moet gaan drinken, iets, dat ik graag zelf uit wil maken en nu dus toch niet doe, mij en passant ook vraagt naar kilometerstand, autonummer en van welke firma ik ben terwijl dat laatste met koeienletters op de zijkant van de oplegger voor haar snuffert staat vermeld.
Toen ze mij tot slot ook nog vroeg of ik met een DAF was, heb ik haar glazig aangekeken, draaide me om en liep maar weg. Ze was niet eens blond. Het is, dat ik bretels draag, maar van zo'n "uitspraak", daar kan, zonder die hulpmiddelen, de broek toch wel van afzakken. Toch?
Toen ben ik maar in de cabine gaan zitten, heb even flink mijn hoofd geschud, niet één, maar een paar keer, maar gelukkig, in minder dan een half uur kwam een oplettende monteur even bij mij langs om de euvels te verhelpen, maar ik was er verder wel helemaal sprakeloos van.
Vanmorgen eerst Wuppertal, bekend om de omgekeerde tram, gebouwd door het dal van de Wupper, de zogenaamde Schwebebahn, gelost en daarna een klantje in Essen, waarna ik koers zette richting Hannover, maar bij Lage er af ging om over de heuvels naar een adresje te Lemgo te snorren. Een schitterende, eenvoudige streek, niet te druk, en via Hameln reed ik naar Elze, vlak voor Hildesheim, waar ik nog een adres aandeed.
Tsjonge, wat ben ik hier vroeger toch veel geweest!!
De laatste jaren zijn er veel transportbedrijven die door de mazen van de wet trachten te zwemmen. Ze presteren het om ex-oostblokchauffeurs voor ongeveer drie euro per uur te laten werken, onze fair-trade-producten te laten vervoeren. Eigenlijk nog minder, want er gaan allerlei strafbedragen vanaf, zoals het gekort worden voor het niet opnemen van de telefoon. Vandaag echter een uitspraak die niet alleen mij, maar menig collega goed deed en die uitspraak verlevendigde wel weer deze dag.
Een uitspraak die verregaande gevolgen zal kunnen hebben, niet alleen voor onze beroepsgroep.
Een rechter uit Limburg sprak, kort gezegd, uit, dat indien er "Nederlands" werk wordt verricht, er ook "Nederlands" dient te worden betaald. Het gevolg is dat door een Nederlands bedrijf uit Polen en/of Hongarije geronseld personeel (chauffeurs, bouwvakkers) die alhier wordt te werk gesteld, gelijkelijk als hun Nederlandse collega's dient te worden betaald, zelfs als zulks geschied met tussenkomst van een in het land van herkomst zogenaamd uitzendbureau.
Dat er voertuigen bij waren met Pools kenteken, achtte de rechter van geen belang: Nederlands werk is Nederlands werk, punt uit.
Inmiddels sta ik in een regenachtig Langelsheim, waar ik morgen vroeg weer wat ga lossen en denk na over de mogelijke gevolgen van de beslissing.
Hoe het moet met al die bedrijven die contracten voor vervoer afsloten met klanten, becalculeerd met die, naar nu blijkt, foutieve drie euro chauffeurskosten per uur!
Ik durf de stelling wel aan dat er heel wat bij zijn die nu aardig in de piepzak zitten! En niet alleen in de transportsector want ook de bouwvakker van de Noord-zuid-lijn te Amsterdam en die van de elektriciteitscentrale te Eemhaven, om er maar een paar te noemen, kan met deze uitspraak verhaal gaan halen.
Maar hoe het werkelijk allemaal in de praktijk gaat uitpakken?
Daar durf ik even geen uitspraak over te doen.
Aldus schreef ome Willem.
---