De landsgeur

De afgelopen dag snorde ik weer door de onafzienbare zee van korenvelden, fijn geel, fijn zachtgroen, gele zonnebloemvelden, geploegde akkers, alles onder het blauw, wit, rose en violet van bewegend licht, van voortrollende schaduwen waardoor de kleuren zich constant verplaatsten; geen moment keerde dezelfde patronen terug; zoals alles in de natuur op onafgebroken ongelijkheid is gebaseerd.

Een eerste klant bevond zich te Dijon dat ik via Brussel, Charleroi en Vitry le François in een slordige zeven uur kon bereiken, althans, onder voorwaarde dat ik rond zes uur de Belgische hoofdstad met zijn file's voorbij was, dus vertrok ik weer erg vroeg onder een bijna volle maan, of, beter geschreven, tegen de voorgrond van, want ze stond laag in het westen.

Inmiddels schrijden de jaren voort en het is alsof de naklank van de voorbije geschiedenis steeds verder wegsterft; alsof de aarde langzaam zijn bezieling verliest; ik denk aan de honderden families die ooit de uitgestrekte vlakten bewerken, maar vervangen werden door grote rollende landbouwvoertuigen, combines, tractoren, daar, waar voorheen hele families de sijs hanteerden: waar is het landschap van schoven gebleven?

Het is dié klank, die naklank die nog steeds zacht hoorbaar is, maar meer en meer wegsterft en het is dat wegsterven waardoor het sombere toe kan slaan op uitgestrekte landouwen; na Dijon reed ik via Pontarlier sur Saône naar Auxonne en Lons le Saunier, en even verder, te Orgelet, een klein plaatsje in de Jura, vond ik reeds vroeg een aangename overnachtingsplek; het weer, niet te warm, nog steeds af en aankomende schaduwen als de voortgaande branding, langzaam reisden wolkenformaties onafgebroken over mij heen tijdens een mooie twintig graden.

Het is één van de essentieele verschillen tussen een genomen plaatje, een foto en het zijn in de stad of in het landschap zelf zoals ik als eens eerder vroeg; wat is het verschil tussen een landschapsfoto genomen in Frankrijk en Duitsland. Leg er twee naast elkaar en zonder specifieke kenmerken laat een foto geen verschil zien.

Maar door het zijn in de omgeving voelt men de landsgeur, naklank van het voorbije, ruikt men het aroma van de geschiedenis en, voor diegene die het gegeven is door te gronden, ziet de schaduwen van het vervlogene nog dartel om zich heen; de schoven, de alpino's, paardenkarren; de eerste stoomtrein. Alsof ze snel verstopt werden achter een gindse berg.

Aldus schreef ome Willem.
---