De tijdrit.

Dat ging van een betrekkelijk leien dakje, er zat nauwelijks iets tegen. Natuurlijk, wil je nog een beetje op tijd komen, dan zul je vroeg moeten vertrekken, en alzo snorde ik in het aardedonker uit Mülhausen weg: het was trouwens koud, de nacht, en het bleef ook tot ver in de morgen koud. Open lucht dus, halve maan en een enorme sterrenpracht, maar ik had al mijn aandacht op de weg nodig: via Heiligenstadt kwam ik op de snelweg Halle-Göttingen en de dag daagde reeds. De avond er voor had ik de keus reeds gemaakt; het was aardig om over de snelweg, via Hannover naar Osnabrück, en zeker gevoelsmatig leek het me onjuist, dus reed ik bij Göttingen de weg af en koerste rechtstreeks naar het noordwesten, dat leek mij toch beter dan de snelomweg; Uslar, en langs het prachtige Holzminden, langs de oever van de geheimzinnig Weser die zich als een waterslang door het Duitse land slingerde. Rivieren, bestudeer de kaart; ze zien er uit als de aderen op een oude vrouwenhand, ze lijken op de hoofdnerven van een willekeurig boomblad, ze zijn de levensaderen het land, zo ook deze Weser waar ik langs reed. Verder ging het, langs de geboorteplaats van de baron van Münchhausen, de Baron die rond 1740 in het Russische leger diende en daar de meest sterke verhalen over wist te vertellen en daarom ook wel de leugenbaron werd genoemd. Één van die verhalen was, dat hij, om het Turkse leger te bespioneren, op een afgeschoten kanonskogel sprong en net voor hij bij dat leger aankwam en de informatie in zich had opgenomen, oversprong op een door de Turken afgeschoten kogel waarna hij weer veilig achter de eigen linies terugkeerde. Dat dit de stad Bodenwerder is, behoeft natuurlijk niet eens vermeld te worden, want dat wist u reeds, maar daarna volgde Hameln, een stadje waar ooit een rattenvanger langs is geweest. Niet lang daarna, bij de snelweg Hannover-Göttingen, verliet ik de Weseroever en ging de snelweg op, langs Bad Oeienhausen, op weg naar de Nederlandse grens waar ik nog net voor elf uur aan kwam. Nu was Nijverdal niet ver meer, sterker nog, ik veroorloofde mij een bezoekje bij een chocoladefabrikant te Almelo, de firma Hellema die ik al jaren ken en waar ik van tijd tot tijd even langs ga om er een partij van de allerlekkerste chocolade in te slaan; tegen betaling uiteraard. Net na twaalven kam ik aan in Nijverdal, iets te laat, maar nog ruim op tijd om te lossen; men begon er meteen aan en rond een uur of één kon ik weer verder. Het werd daarna de week af maken. Tsjechische lading er uit, andere er weer in en toen naar huis. Wat laat, maar goed, wel binnen de tijd. Aldus schreef ome Willem