Het kon niet uitblijven, ook hier in Italië niet, dat de zon door wolken met afgunst werd bejegend. Niet, dat het echt goed op gang kwam, de zon overwon regelmatig het niet meer dan nevelig wolkendek en prangde er zo hier en daar doorheen, toch was het niet bepaald een stralendzonnige dag. Niet toen ik vertrok, niet in Turijn rondom waar ik twee adressen afleverde, niet in Asti, Brescia, Verona en ook niet hier, vlak voor Cittadella, een stadje met een uit ongeveer het jaar 1200 stammende uitstekend onderhouden en in tact zijnde stadsmuur, maar wel blijft het warm. Erg warm wel.
Vrouwen zijn hele andere wezens als mannen, zijn ook, in tijd zo u wilt, later geformeerd, dus wellicht beter en met meer luister.
Nadat ik mijn Dafje, dat zich wonderwel goed gehouden heeft vandaag, parkeerde bij een voortreffelijke knaagschuur net op dát stukje weg naar Cittadella dat niet meer doorgaand is, pak ik de fiets en sjees naar het oude stadje dat toch nog vijf kilometer verderop ligt.
Vrouwen zijn niet alleen kleiner, maar ook fijner en lichter. Een grootheid zoals bij mannen voorkomt ontbreekt ten ene male. Alles wat naar het grove, overgrote, dreigt te voeren, ontbreekt.
Ik rij rond het stadje, ongeveer twee kilometer, rij daarna door een enge poort naar binnen en klik onderwijl links en rechts wat foto's weg waarna ik voor een moment mij op één van de terrasjes laat zakken en een glaasje grodino bestel.
Vrouwen bezitten echter een fijnheid en lichtheid die alle zwaarwichtigheid als bij toverslag doet verdwijnen. Wezens met altijd zang, dans en dwaasheid in het hoofd.
Nadat ik mijn glas op heb, snor ik weer terug. Inmiddels is er een Nederlandse collega naast mij komen staan, een aardige vent, een heuse Opheusdenaar met een wat vierkant hoofd waarmee ik gezellig ga eten. We komen er achter dat we wat gemeenschappelijke herinneringen hebben uit de streek, de Betuwe, waar hij vandaan komt.
Sommige vrouwen willen echt emanciperen, maar ze blijft toch vrouw. Emancipatie is derhalve een ordinaire vrouwelijke make-up. Je gaat me toch niet vertellen, dat deze geëmancipeerde vrouwen werkelijk belangstelling hebben voor de problemen die mannen aansnijden?
Na de maaltijd drinken we nog even snel wat aan de toog, en daarna gaan we lekker snurken en wandelen in zweethitte naar onze stuurhut.
Emancipatie is niet alleen opsmuk, maar ook een gebrek aan fijnheid, kleinheid, lichtheid en dans, juist die eigenschappen die een zorgen-wegnemende dwaasheid zijn. En juist daardoor is de vrouw aanleiding en inspiratie tot grote daden.
Als vrouwen vrouw blijven, houden juist zij de verbinding met de bovenwereld open, de methafysische, de geestelijke, de wereld van voorbij goed en kwaad. Het is daarom dat vrouwen ook vrij van gêne zingen. Emancipeert ze, dan valt al dit schone en edele weg. Van een echte vrouw kun je als man daarom in verrukking raken.
Een vrouw zwijgt, waar onwaardig is te spreken.
Door emancipatie verlaagt de vrouw zich. Verlaagt zich tot man.
Vreselijk!
Maar pas op, als vrouwen zwijgen. Want dan, juist dan, dan gaan ze wat zeggen!
Spreken zelfs!
Aldus schreef ome Willem.
---
