Het leven van een vrachtrijder: juli 2016

zondag 31 juli 2016

Voor u gelezen op het blog van Wim Bloemendaal.....

Anti-Gülendemonstratie in Istanboel

Uiteindelijk krijgen honden en Joden weer de schuld!

Ertsgebergte en Bohemen

Een kleine indruk;

Via het Emmenthal, waar de Wesel doorstroomt.....

...snor ik in de Harz het oude Oost-Duitsland binnen

met nog wat oude kenmerken

Sängerhausen

uitzicht oostelijk van Sängerhusen; in de verte de "mijnberg"van de zilvermijn

Landschap....

En zowaar, het bestaat, het dorpje BACH!

op weg naar 't ertsgebergte

...nostalgie?....

Door 't stadje Aue

nabij de Boheemse grens

Oude stenen wegwijzer uit een grijs verleden; de afstand staat er in postkoets-uren

...en alle namen nog in 't duits...

De overgang

rechts de zilvermijn van Jáchymov

voorheen algemmen, de keien; bewondering voor de arbeid die dit kilometers lang hebben gelegd....

Hoopvol Tsjechië

Maar.....waar brengt deze bus u naartoe.....????

Louny

restand van de oude stad Louny

......indruk.....

landschap....

opeens dichte regen.....

...en 't resultaat....

oude stallingen in Tsjechisch stadje

Labe

Theresienstadt, terezin

Waar 't plein nog doet denken aan Tsjecho-Slowakijë

Tsjechische "routier"

fruitverkoop langs de weg

Terug naar Nederland, na Chomutov maak ik dit geer geen foto's meer....

vrijdag 29 juli 2016

Aangekomen bij het eerste, onbekende veld, het eerste veld dat zonder stuk begint; het veld a3, voor wit aan de linkerzijde van het bord en het is bij elk nieuw spel ongewis welke rol het veld in 't verloop van de strijd gaat spelen: zinloos is het om tevoren een bepaalde waarde aan het veld toe te voegen.
Fabrieken produceren artikelen in allerlei soorten; dat moge bekend zijn: ze pakken levensmiddelen in, ze timmeren stoelen in elkaar; kortom, al het mogelijke wat bij u en ons thuis staat komt, min of meer, bijna altijd uit een fabriek, komt, zo u wilt, bij een producent vandaan.

Drukkend was 't weer en ondanks een ietwat heiige zon stralend. niet ver van het laadadres had ik mijn onderkomen gevonden, dat wil zeggen: een aangename parkeerplek in de wijdse vlakte vlak bij de oever van de Ohrí, ongeveer daar, waar ze opgaat in de historische Labe; in de verte verscheen inktzwarte lucht.

Toch; een regelmatig voorkomende bezetting van a3 is door de pion dewelke van a2 komt en deze zet, de zet a2-a3 wordt nogal eens gedaan om drie redenen: een zwart stuk dat plaats genomen heeft op b4 te verjagen of te belagen; te voorkomen dat een zwart stuk aldaar gaat plaats nemen en tot slot om de vorengespeelde pion b2-b4 te steunen danwel deze zet voor te bereiden.

En nu zou men verwachten dat, zodra de spullen gereed zijn, of bijna gereed zijn en de artikelen moeten ergens naar toe, dat je op dát moment het vervoer besteld, maar mijn ervaringen met transport is echter dat het nogal eens andersom is: men besteld reeds een voertuig voor de vracht terwijl de goederen nog moeten worden geproduceerd. Zo ook in dit geval: bij aankomst bij 't laadadres, niet ver van de toeristentrekpleister Terezín, bleek de productie nog niet te zijn begonnen "Jutro", en wellicht pas vrijdagmorgen zou de zaak voor transport gereed komen.

En een paardzet dan? Het paart op b1 kan toch ook naar a3?, maar een dergelijke zet is zeldzaam omdat in het algemeen de zet minder efficiënt, als minder goed wordt geacht; aan de rand heeft een paard nu eenmaal minder bewegingsvrijheid en bovendien geen directe invloed op 't centrum, daar, waar zich doorgaans de echte stijd afpeelt.

Inktzwarte lucht dat nogal wat merkwaardige gevolgen kreeg; eerst in de verte rommelend onweder en dan: plotseling joeg een spookstorm over de velden; bomen kromden zich onder 't geweld en als op bevel van Hogerhand openden de grimwolken haar sluizen; voortgesleurd door de storm sloeg de regen ter aarde; voorbijrijdende reizigers zetten hun voertuigen aan de kant en een enkele, te dunne, boom knakte over de weg heen en het was in een paar minuten tijds meer dan tien graden kouder geworden.

Trouwens; ik herinner me nog, jaren geleden, dat ik voor een lading eend kwam, een lading vers geslachte vogels, maar toen ik aankwam waren de beestjes nog springlevend; kwamen net in plastic kratten met een ander voertuig binnen waarna ze één voor één aan hun poten hulpeloos werden opgehangen en zo omkwamen, hangende aan en lopende band; in de slachtmachine. Pas een dag later ontving ik de eenden, gestopt in kartonnen dozen, op stapels, dertig paletten vol.

Een half uur; een uur bijna, toen minderde het geweld; drijfnatte toeristen die het "kamp" Theresienstadt hadden bezocht liepen doorweekt langs de weg terwijl, ondanks de afname van 't geweld, het slechte weer bleef aanhouden, zo nu en dan vergezeld met een bliksemschigten en voortrollende donder.

Laat op de avond; in het smoezelige etablissement bij de parkeerplaats waar ik stond vulde ik de tijd met een Tsjechisch biertje terwijl 't net donker was geworden. Dan, opeens, wederom een lichtflits begeleid door een orkestrale donder die zelfs de paukenslag uit Beethoven's negende overtrof en het licht viel uit; alle licht.

En toch, op zich genomen, is het veld a3 best wel in trek om op afstand een aanval te openen; in sommige stellingen is het een perfecte plaats voor de loper vanaf c1; niettemin: veld a3 moet toch gerekend worden tot de meer indirecte velden; in 't geheel speelt ze soms best een belangrijke rol, maar zelden cruciaal.

In de morgen gaat de telefoon; het onweder heeft, zo is de mededing, in de wijde omgeving voor stoomstoring gezorgd waardoor de productie werd stilgelegd; de productie van de lading waar ik vanuit de omgeving van Zwickau voor kwam is een week opgeschort. Verbijstert kijk ik in het ontvangstgedeelte van de telefoon; nee, dromen doe ik niet.

Rond de middag vertrok ik, onverrichter zaken, zonder lading; het weer was inmiddels opgeklaard en was het water op de akkers die door het neergestorte regenwater blank hadden gestaan in de grond getrokken. In tegenstelling tot het oosten van Duitsland heeft Tsjechië altijd van hoop- en verwachtingsvol en ik reisde voort door het schitterende landschap met aan mijn rechterhand zicht op het Ertsgebergte; een reis van tien uren, waarvan ruim acht door Duitland, bracht me terug tot in Nederland.

Een voertuig bestellen voordat de productie begint lijkt toch op het beginnen met een partij zonder stukken; op zo'n bord lijkt elk veld van gelijke waarde te zijn: dan ook is 't zinloos om de velden met een letter en cijfer een naam te geven. Dan zitten ook de spelers wat schouderophalend achter het bord, niet wetend waar ze voor kwamen; net als met een truck wachtend bij een fabriek op artikelen die opeens niet geproduceert blijken te worden.

Niet alleen de stoom werd gestoord; ook diegene die een voertuig voor de productie besteld.

Aldus schreef ome Willem.
.

donderdag 28 juli 2016

De gedachtenmijn

Op het hoogste reed ik tussen de twee hoogste bergtoppen door; Fichtelberg en de Klínovec, even voorbij Unter-Wiesenthal, en daarna daalde ik af in het Joachimsdal waar ooit uit een enorme mijn zilver werd gedolven, maar eerst bekeek ik de merkwaardige langwerpige steen met de oude Duitse namen erop met daarachter een getal, gevolgt door een hoofdletter M. Kilometers konden het niet zijn en ook de steen zelf dateerde ik ver voor het jaar 1918.

En ondertussen zijn we aangekomen bij het veld h2, het laatste vakje dat in de beginstand door een wit stuk wordt bezet en met een beetje inlevingsvermogen zie je de pion soms even buigend over de bordrand loeren, de kleine pion zo vlak voor de toren.

Navraag bij de uitbater van het restaurant nabij de merkwaardige afstandsteen leerde mij dat de getallen duiden op de afstand in uren met postkoets, althans een door paarden getrokken rijtuig. De afdaling naar het merkwaardige stadje Jáchymov was een hachelijke; stijl en smal en al spoedig kwam ik langs de oude zilvermijn. Het stadje zelf werd ooit vermaard toen er muntstukken van zilver werden geslagen, de zogenoemde Joachimsthaler, later afgekort tot Thaler, een naam die nog voortleeft in dollars en daalders.

Een granieten betoog wekt bij velen misverstand, maar van hetgeen men niet kent, kan men niet houden; zo ook op het bord, vooral de onbekende h2-pion die in enkele gevallen onverhoeds zijn pijlen richt op de voren hem liggende velden; en regelmatig met veel succes; steeds meer komt naar voren dat er in 't spel een openbaring van de verborgenheid aanwezig is; in 't aantal velden, in 't aantal pionnen en de twee keer drie soorten van stukken: enerzijds loper toren en paard, anderzijds pion, dame en koning: zes tegenover zes terwijl bij elk een zevende richting geven aan 't verloop en menig speler vond antwoord op diepe zieleroerselen.

Aan het begin van de twintigse eeuw werd er in Jáchymov door Marie Curie Radium ontdekt hetgeen na de Tweede Wereldoorlog gezorgd heeft voor bizar veel ellende; voor het delven van het radium werden -meestal politieke- gevangen gebruikt en door 't gevaarlijke werk vonden meer dan honderdduizend "mijnwerkers" een verhaastte dood: de maximale leeftijd was er hooguit 42 jaar.

Verborgen in 't spel; de velden gaan open: alles is zichtbaar maar niets wordt gezien; wie maar even beseft vanwaar, en tevens wat onwennig naar de verwijderde vergezichten staart, weet er rust in te vinden omdat hij -of zij- anders overvallen wordt door de tiranie van de vrijheid; veld h2 speelt vaak een cruciale rol.

Aan het begin van de middag bezoek ik en-passant nog even Louny; niet meer dan een oud markplein, een paar schitterende oude en gerestaureerde gebouwen en een oude stadpoort terwijl de straten met ouderwetse keien werden bestraat: meer is het niet.

Als het eeuwige, als de Eeuwige als afwezig wordt ervaren, stelt men zich tevreden met eer, genot en rijkdom; mensen, die parels waard zijn, trachten zich gerust en tevreden te stellen met wat kerstboomartikelen.

Maar het sprekende zilver en zwijgende goud moet eerst wel uit de gedachtenmijn gedolven worden wel men de oude horizon terug veroveren; het is de tol van de lange ballingschap waarin wij verkeren; een laatste pion, gelanceerd vanaf h2.

Aldus schreef ome Willem.

.

Louny

Het oude binnenplein

.

woensdag 27 juli 2016

Saksen

Eindeloze korenvelden; anders dan elders

.

De verandering

Hoog boven mij tuimelden de wolken over elkaar heen; soms kaatsten zonnestralen nog door tot op de aarde en terwijl ik verder snorde begreep ik dat het Zandvoortse strand opeens heel ver weg was; voor de meesten, toen, in praktische zin, zelfs onbereikbaar terwijl de route, zo dwars door de Harz, niet eens bestond; de weg van Bad Lauterberg naar Mackenroda, voorheen jarenlang hermetisch door het IJzeren Gordijn afgesloten.

Nog steeds lijkt over het landschap het gure duister te liggen van de na-oorlogse jaren en ik vroeg me af waar dat aan ligt: had ik 't zelfde gevoel indien ik hier zou ronddolen zonder enige geschiedkundige notie, had ik dán wellicht ook de beklemming waargenomen maar er geen verklaring voor gehad?

En ondertussen aangekomen bij veld g2, een tamelijk bijzonder veld dat na het spelen van de pion naar g3 nog al eens een tijd bewoond wordt door de loper van f1; natuurlijk, nog steeds is 't raadsel van de vierenzestig velden niet opgelost, maar ben ik wel op de goede weg?

Een streek vol oude ijzer- zilver en kopermijnen, de oostelijk Harz; Saksen-Anhalt; een vreemde rilling doortrok mijn lijf toen ik door het oude stadje Sangerhausen fietste, het stadje waar tussen vijftien- en zeventienhonderd zeventien vrouwen en vijf mannen in een heksenproces betrokken geraakten en bijna allemaal door een foltering de dood vonden. Nabij 't stadje in de verte een typische mijnheuvel van de kopermijn die in DDR-tijd nog dienst deed, maar na 1990 werd gesloten omdat de kosten tien keer zo hoog waren dan de opbrengst. Terug fiets ik een ferme heuvel op, en kom dan langs het reusachtige rosarium met de grootste rozencollectie van Europa en dat reeds meer dan honderd bestaat; dan daal ik zonder te trappen een paar kilometer af tot aan het wachtende Dafje; het begon ook donker te worden.

Toch vermoed ik, door eerst voor elk vakje aandacht te vragen, verder te komen; tot nu toe kwam ik niet verder dan louter door wit bezette velden en is er nog eentje te gaan. In de verte, wellicht vanover de rand van 't vierkante bord klinken Baruch's woorden: "zonder macht geen recht", geen oproep tot, maar keiharde analyse van: werd dat maar eens beter begrepen.

Geschichte des Abfalls der vereinigten Niederlande uit 1780 werd, voor zover mij bekend, nimmer vertaald, maar ik reisde door de streek waar Goethe Schiller ontmoette, twee bekende Duitsers die later "Von" voor hun naam mochten dragen; langs Leipzig waar in café Zimmerman ooit de vermaarde Bach op vrijdagmiddag gratis -met andere musici- concerten gaf en even later, wanneer ik van Grimma de weg op ga naar Bennewitz, kom ik zowaar door 't dorpje Bach; een uurtje later ben ik bij 't eerste losadres, net een dertig kilometer boven Dresden; Dresden in het oude Saksen.

Vrees ik verder te gaan na veld g2, zoals het bijna iedereen inmiddels ontgaan is dat de Ode an die Freude door Von Schiller werd geschreven voor de loge De Drie Zwaarden? En pas na zijn overlijden deels door Ludwig werd gebruikt voor zijn laatst voltooide symfonie? En net zoals in 't spel zelf: dat het meeste niet, over het hoofd, wordt gezien?

Rond de middag kwam ik er langs; langs de stad die ooit bevolkt werd door ruim vijfduizend Joden waarvan er slechts 41 de donkerste jaren hebben overleefd; Dresden, de stad die vlak voor 't einde van de oorlog, februari 1945, door bombardementen bijna volledig werd verwoest. Victor Klemperer, de neef van de dirigent en componist Otto, die als één van de zeventig laatste Joden het gruwelijke bombardement overleefde, schrijft erover: "Op de avond van deze dertiende februari brak de catastrofe in Dresden los: bommen vielen, huizen stortten in, het fosfor stroomde en brandende balken stortten op Arische en niet-arische hoofden en dezelfde vuurstorm sleurde Jood en Christen de dood in. Voor wie van de ongeveer 70 'Sternträger' deze nacht overleefden betekende het de redding, want in de algemene chaos konden zij aan de Gestapo ontkomen."

Drukkend weer, ik rolde langs de stad over een zesbaans snelweg; links van mij de in oude glorie herbouwde stad; een onvoorstelbare herkenning; alles draait, woelt en leeft alsof er nooit iets was gebeurd en toch, meer dan elders bekruipt mij 't gevoel van nog steeds neerhangende doem over de streek, zeker als je beseft dat dezelfde Victor thans honderd jaar geleden aan de zijde van als Duitser met de Duitsers zich vrijwillig aan 't Franse front begaf en de Slag aan de Somme nauwelijks overleefde.

Wie zo naar feiten en dingen kijkt, weet, wéét: men ziet meer niet dan wel, en daarom is de mens niet op zien maar op horen aangewezen omdat woorden een beter bereik tot de ziel genieten; veld g2 blijft deswege de aandacht vragen omdat het niet zelden onderhevig is aan een plotselinge zwarte aanval die soms een verwoestende uitwerking heeft; Victor verkoos liever te wonen in de DDR, dan in een na-oorlogse maatschappij waarin de "bruine hemden" in een nieuw jasje het weer voor 't zeggen zouden hebben.

Net boven Zwickau een laatste losadres; daarna, in de avond reeds, het Ertsgebergte in en ik passeer Silberberg, Schneeberg en Aue; wederom onbestemd wolkenweer en over het afgrijzen van weleer lijkt een deken van berusting te liggen; door het paradijs te vergeten hebben de meesten alleen oog voor 't hier en nu, slaaf geworden van eer, genot en geld; gebukt. Het spel begon; jaren speelde ik het, zo ongeveer als enige: g2-g4 en slechts weinigen konden het in eerste aanleg weerleggen.

Nabij de Tsjechische grens zette ik 't voertuig stil in de merkwaardige streek; te midden van een uranium- zilver-, nikkel, ja, zelfs een enkele platinamijn. Ook in deze streek liet de geschiedenis zijn sporen achter. In de avond herinner ik me de aadrijkskundelessen van weleer; de kaart uit de Boschatlas van de streek waar ik me nu bevind en nieuwsgierig kijk ik naar de namen die zich, toen, bevonden op en in een voor de "westerse" mens ontoegankelijk gebied en één van die namen: Ertsgebergte, achter "het" gordijn, op de grens van twee werelden; en het lag daar, zoals voor zwart het veld g2; onbereikbaar, totdat alles anders werd. Verandering lijkt onmogelijkheden mogelijk te maken.

Aldus schreef ome Willem.

.