Nog voor vier uur rolde ik het dorp uit, eerst op weg naar een kustplaats dat ik voor de aardigheid Salarisstrand noemde, het Franse Loon-Plage en door de vandaag ontketende spoorstaking was het drukker op de weg dan anders; tijdens het steeds meer tevoorschijn komen van het licht uit de duistere gebieden rolde ik verder, België door, via Gent en Aalter en bij Veurne verliet ik de snelweg om op de oude grens oude herinneringen terug te zien: het koffiehuis waar voorheen Suzanne dagelijks de kopjes vulde is er nog steeds, zij het met een andere eigenaresse.
Een hemel zonder maan en planeten, de tijd tussen de twee bloedmanen in: de dingen achter de dingen terwijl aan de brave Europese massa een tijdelijk verdoving wordt toegediend in vorm van een voorbijvliegend leerstuk: het momenteel failliete Europa waar de burgers met het welvaartsvlees nog tussen de tanden geen cent meer te makken hebben; maar dat laatste, dat weten ze nog niet; wat we nodig hebben, zijn helden, strijdbare helden.
Rond negenen kwam ik aan bij de eerste losklant, Loon-plage dus, even voorbij Duinkerke en het duurde even voordat ik de handel op het dok mocht zetten, maar toen snelde ik weer voort, van de kust weg, het Franse land in en via Saint-Omer en Lillers sloeg ik de weg op naar Amiens, dwars door de Ternois dat na Saint-Pol sur Ternoise overgaat in Picardië; bewolkt, soms zonnig, af en toe een bui en ik genoot van de bloeiende aardappelvelden, van de heuvels, van alles eigenlijk en na Doullens en Amiens reed ik verder door, richting Parijs.
Duistere machten krijgen steeds meer greep op de massa, en niet in de laatste plaats op de elitaire massa; ze wikken en wegen als de heksen in Mac-Bath, grim en gram voeren ons langs onzienlijke stijlten; als de centen op zijn, de moraal vernietigd rest nog maar één oplossing; de methode van 1914, beproefd in 1939, die kant gaat het op; die kant moét het op, dus wordt er naarstig een zondebok gezocht: in oostelijke richting.
Helden, helden van naam, zoals een Simson, zijn nodig het Enags-tij te keren; net binnen de rijtijd kwam ik aan te Bezons, midden in de Parijse agglomeratie, maar altijd nog 15 kilometer van de grote toren af: ik loste er en vervolgens zocht en vond ik een rustplek voor de nacht.
Hoe lang geleden de moord plaatsvond lijkt vooralsnog onduidelijk, maar niet alleen het verdrag tussen de Europese Unie en de Oekraïense fascisten luidde, honderd jaar na dato, honderd jaar na de Grote Oorlog nieuwe rampspoed in, maar naar nu blijkt, ook de dood van Eyal, Naftali en Gil-Ad: Hebron kent, naast Bethlehem, sinds vandaag ook zijn kindermoord; in de avond fietste ik de 15 kilometer tussen Bezons en de Eiffeltoren heen en weer en onderweg dromden steeds meer massa's voor de kroegen en restaurants samen om wat van de verdoving op te snuifen. Op de Tocadero, recht tegenover de toren, stuitte ik op een arabische demonstratie en voordat de eerste woede naderde reed ik alweer terug.
De oogappel werd weer aangetast; de gevolgen vreselijk; dieper, dieper dan de nacht zich weet terwijl het bloed uit de aarde om helden roept; straks staat de domme massa weer met haar oordelen klaar, met "onze" Timmermans voorop terwijl het grondeloze leed van de ouders niet te pijlen is.
De zondebok gevonden, de massa zal onherroepelijk worden klaargestoomd, gespoeld, het laatste beetje spinale bewustzijn gespoeld, bewerkt, en met de dans om de Krim zal ook de dans om de Eeuwige Stad een aanvang nemen. Barre tijden, maar ik ben geen nar. Geen doemer. In duistere tijden zijn daar de geboorten; licht dat uit het duister wordt geroepen, en geboorten van helden; strijdbare helden. Helden zoals Ghideon.
Aldus schreef ome Willem.
---
