Afgelopen vrijdag, het was er eentje uit het boekje; roserood kleurde de lucht, waarschuwend en beloftevol en om mijzelf fileleed te besparen reed ik ietwat oostelijk door de Ardenen; eigenlijk net zoals ik kwam: Vitry, Chalons, Vouziers, Boullion en Liege. Geen druk Brussel en Antwerpen dus.
Met een auto is makkelijk keren, zelfs een zware truck keert men betrekkelijk eenvoudig, al kost dat soms moeite, maar een trein, eenmaal op een verkeert spoor, is moeilijk, soms onmogelijk te keren; de zwarte loc trekt de wagons onbarmhartig de verkeerde kant op; de inzittenden weten vaak niet eens waarheen; door een wagonvenster is het bijna niet mogelijk de loc voorbij te kijken. Soms, soms lukt het, zoals in een scherpe bocht.
De maandag ving aan, eerst even terug naar Haaften waar men de goederen vrijdag niet wilde, of, wegens drukte, niet kon ontvangen; ziehier het voordeel van de truck boven de trein; de laatste zou voortgaan en zou de goederen nimmermeer op de plaats van bestemming krijgen. Lossen, en toen naar Coevorden, laden, compleet en daarna op pad. Nederland door, via Zwolle, Arnhem, en Oss naar Breda en aldaar verliet ik het land, eerst op weg naar Parijs. Das toch alweer een tijd geleden dat ik daar via Antwerpen - Lille naartoe snorde.
Treinen, ach, ze passeren maar al te vaak een Rubicon, stoppen even langs een eenmalig station om er nooit meer weer te keren; het is vaak een illusie dat terugkeer denkbaar is; zeker niet waneer zo'n trein zich op glad ijs, enkelspoor begeeft. Dan is er geen redden meer aan!
Bij Sint Niklaas maakte ik nog een tussenstop, fietste even het oude stadje in, het stadje met het grootste plein van België doordat de één of andere Margaretha naast de oude kerk, vernoemd naar de bisschop van Myra en waaraan het stadje zijn naam te danken heeft, enkele bunders land kocht en deze aan de kerk cadeau gaf met de restrictie dat ze nooit en te nimmer bebouwd mochten worden. Jaren terug parkeerde ik, midden op het plein, de truck en overnachtte er toen ooit.
Na het uitstapje en de pauze reed ik nog enkele uren verder; tot net voor Parijs waar ik een oude bekende ontmoette, ene Dik, nu een "eigen rijder" en waarmee ik, jaren geleden, een reisje Griekenland deed met een tankwagen waarmee we toen tien ton levende paling uit de Ionische zee ophaalden.
Als maar door gaat de trein, van New York naar Los Angeles, Berlijn-Wladiwostock, langs Irkoetsk en Oelan Oede, door het koude Siberië, noord-zuidlijnen en west-oost; waar brengt ons de altijd nimmerkerende treinreis? Eerste klas, tweede klas, goederenwagon; is niet de meest angstwekkende trein die trein waarvoor een retour betaald moet worden maar waarbij men slechts na een enkele reis de wagon dient te verlaten? Treinreizen immers, hoe mooi en schoon de reis ook lijkt, eindigen uiteindelijk allen op desolate, naargeestige emplacementen, vaak naast elkaar tegen een roestig stootblok. Dan is ze voorbij, kan ze niet meer verder terwijl, aporia, de terugweg gesloten werd; geen uitweg meer, enkele, doodlopende reis en bestemming niet bereikt.
De trein, dan is ze uitgedenderd terwijl de passagiers ontgoocheld om zich heen kijken, niet wetend waar ze zich bevinden.
Aldus schreef ome Willem.
---
