Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?

zaterdag 31 juli 2010

Foto's van de afgelopen week.



Oud stadje bij Asti






Oud apparaat om mouserende wijn van een kurk te voorzien.


Gezicht op Alessandria





Dorpje bij treviso.
Tabaksvelden in de Po-vlakte nabij Verona
Ongeluk op snelweg.
Gezellige en nette knaagschuur
Weer een ander soort ongeluk.  Een gekantelde zandwagen

Operatie DAF.

Denk nu niet dat het altijd even voor de wind gaat! Dat heeft de dag van gisteren wel uitgewezen, want na een voorspoedige voortzetting van de thuisreis die in alle vroegte begon met het rijden langs de Bodensee en vervolgens via Rottweil door het Zwarte Woud naar Offenburg, toen de Rijn over en Strassbourg westelijk voorbij en ditmaal recht naar boven naar Neu Lautenbourg, daar de grens over en vervolgens via Landau, kwam ik op de "61" terecht die via Koblenz naar Venlo loopt en daar gebeurde het. Even voor Koblenz krijg je een pittige afdaling van een paar kilometer waarna je met een enorme hoge brug over de Moezel rijdt en daarna gaat het weer bergopwaards, maar toen ik met hoge snelheid, veroorzaakt door de 40 tons massa, naar beneden suisde, hoorde ik plost een angsaanjagend sissen. Even dacht ik dat het een band was, maar het gesis bleef aanhouden, minuten lang. Nadat ik de hoge brug over was draaide ik een kleine parkeerplaats op en had al gauw in de gaten dat er iets met de luchtcompressie was. Toen ik stilstond en de motor had afgezet viel er zoveel lucht weg dat het niet meer mogelijk was om het voertuig in de versnelling, die ook op lucht werkt, te zetten waarna ITS, een soort EHBO voor DAFjes, werd gebeld. De dokter was binnen een uur ter plaatse (menig huisdokter kan daar een voorbeeld aan nemen), het voertuig werd geopend en er werd een geknapte luchtslang vervangen. Na deze chirurgische ingreep werd de zaak weer gesloten en volgens de dafdokter mocht de patiënt meteen naar huis, wat ook plaatsvond. Het oponthoud had zo kort geduurd dat het door mij gestelde doel, nog de vracht uit Villeverla in Oostrum te lossen, op het nippertje werd gehaald. Intussen had ik meelij met de drama,s op de tegengestelde weghelft waar file's stonden van steeds tientallen kilometers. De vakantie was dus echt begonnen....
Nadat ik Oostrum er uit had, de laatste loodjes, en toen was het wiek end.

Aldus schreef ome Willem.
---

Smal

Maar waar je wel moet uitkijken bij een haarspeldbocht in een dorpje, balkons heel laten en hopen op geen tegenligger.
---

Door de Dolomiten

Waar het mooier is dan op de snelweg!

---

vrijdag 30 juli 2010

Operatie DAF

Ook DAFjes liggen wel eens op de operatietafel bij een voertuigchirurg. Na de operatie mocht hij gelijk naar huis.
---

De Dolomiten.

Ondanks dat het gisteravond laat geworden was, snorde ik reeds om half zeven weg terwijl de twee anderen van gisteren nog hun roes lagen uit te slapen en zo kwam ik voor achten aan bij het laatste laadadres in La Motta di Livenza, even voorbij Oderzo, waar het er weer typisch italiaans aan toe ging want ondanks dat de gegevens, zoals laaddag en autonummer, nodig voor de documenten, op hunner verzoek reeds maandag werden doorgeven, was er van de papieren weer niets klaar, dus was het vijf minuten laden en daarna ruim vijf kwartier dom wachten op documenten die natuurlijk al lang klaar hadden moeten liggen. Dat zoiets in bepaalde gevallen een dag (en soms meer!!) vertraging kan opleveren dringt eigenlijk niet eens tot ze door. Maar goed; vanaf deze plek kun je op diverse wijze naar huis rijden. Over Tarvisio naar Salzburg, wat iets korter is dan over de autostrada Verona-Brenner. Vanaf de laadplek is het een kleine 400 kilometer naar de Brenner, maar zelf ga ik het liefst over Belluno en dan naar Trento, of over Montebelluno naar Trento, maar nadat ik in Conegliano een stukje autostrada naar Belluno nam wijzigde ik het plan in een nog kortere, maar niet de gemakkelijkste, hoewel weer wel de mooiste weg en reed over Cortina d Ampezzo, bekend van de olympische winderspelen, naar Toblach in Zuid-Tirol, een weg waarmee je al dolende door de Dolomiten komt en tegen bergen van ruim een kilometer hoog aankijkt hoewel ik de kopjes niet kon zien vanwege een dik wolkendek waaruit het, toen ik het Pusterdal in reed, hevig begon te regenen en daarbij begon het enorm te weerlichten en de daarbij behorende klappen waren, mede door de echo tussen de bergen, zo hard dat ze boven het gebrom van de motor uitkwamen. Na ongeveer vier uur rijden sloeg ik bij Brixen rechts af, de naast de autostrada gelegen weg op om alszo op de Brenner te komen, een gelukkige keus, want voor de tolpoorten in Vipiteno stond zeker een file van vijf kilometer waar ik dus nu geen last van had. Nadat ik de Brenner, waar de temperatuur gezakt was tot acht graden, was gepasseerd sloeg ik bij Innsbruck links af en kachelde via Bregenz naar Friedrichshaven alwaar ik het voertuig op de handrem zette. De regen is inmiddels opgehouden en doordat ik op een stikdonkere plek sta waar ik geen last van lichtvervuiling heb, zie ik boven mij dunne wolkenflarden prachtig wit voorbijschuiven, helder vanwege het van daarachter komend maanlicht. Plotseling zag ik dat het al laat was en dat kwam doordat ik verdiept zat in een heel interessant boek van ene Rüdiger Safranski waardoor ik de tijd vergat, ik schreef een verhaaltje voor het blog, maar door onbezonnenheid mijnerzijds drukte ik een knopje in waardoor alles werd gewist en begon opnieuw en vandaar dat het bericht nog later is dan het al was. Snapt u het nog? Hoeft niet, hoor.

Aldus schreef ome Willem.
---

donderdag 29 juli 2010

Slaap door!

Ga met een Noord-Hollander en een Brabander wat drinken en je weer opeens niet meer hoe laat het is, vooral als het gezellige lui zijn en bovendien één van de twee ook nog een oude bekende is die je jaren niet zag. Dat overkwam mij deze avond die tot over half één zijn beslag nam en vandaar dat u dit bericht wat later dan u gewend bent ontvangt. Vanmorgen bij het krieken vertrokken na een heerlijke rustige nacht. Links achter mij een volle maan en rechts voor mij dreigde de zon over de heuvels van de Barolo heen te komen. De weg was nog rustig, want italianen zijn niet van die vroege vogels, en nadat ik Asti en Alessandria was gepasseerd een tiental kilometers richting Genova gereden en ook daar weer een klantje er uit. Nog voor achten scheurde ik richting Milaan en voorspoedig bereikte ik deze stad waar ik nog even een staartje ochtendfile meenam. Daarna wat geladen in de buurt van Bergamo en in Rodengo Sairano, bij Brescia, de laatste goederen bestemd voor Italië er uit gezet. Daarna doorgesjeesd naar Sommacampagne, boodschappen gedaan en toen even onder Verona een pelletje opgehaald en verder, naar Vicenza, de oude ring op en toen naar Villaverla, even voor Schio, een aantal pallets geladen en net of ik vandaag nog niet genoeg gedaan had reed ik lustig richting Cittadella, Castelfranco en passeerde ook nog Treviso. En toen zag ik ze staan, twee grote wegreuzen, eentje uit Noord-Scharwoude en eentje uit Weert en ik parkeerde mijn DAFje uit Amsterdam er naast, steeg uit en liep naar de neven gelegen knaagschuur waar de heren die bij bovengemelde voertuigen hoorden reeds al aardig wat "soep" op hadden en omdat ik elke avond na afloop dit bericht nog moet schrijven ging ik aan het prikwater, want anders wordt het niks met dit verhaal. Na enkele glazen en gezellig kletsen besloten we wat te gaan eten en lieten uiteraard Spaghetti aanrukken. Wel aardig als je een collega, die je vroeger bijna wekelijks zag, zonder voorafgaand voorbericht opeens hier aan tafel tegenkomt. Het was zeker wel 15 jaar geleden, stelden we vast. Naarmate de avond vorderde en de stemming er goed in zat, kwamen steeds meer anekdotes los en het is omdat de uitbaatster en haar dochter de tent wilden sluiten, anders hadden we er nog gezeten. Maar goed, om de nacht niet al lang zonder rust te laten verstrijken verkort ik thans dit bericht en wens ik een ieder een slaap zacht en vooral, mocht u reeds snurken, slaap door!

Aldus schreef ome Willem.
---

dinsdag 27 juli 2010

Wijngaarden.

Hoge haagvormige wijngaarden, typerend voor deze streek.

---

De Po.

In de buurt van Casale Montferrato.

---

30 cent.

Het is warm, maar wel lekker. Vaak is het hier met deze temperatuur niet om uit te houden omdat de luchtvochtigheid zo hoog is, maar dat is vandaag niet zo. Bovendien heb ik voor mijn voertuig een uitstekend plekje gevonden onder de bomen, aan de rand van een dorpje, Monchiero, wat tussen Alba en Dogliani ligt, recht tegenover een "BAR Tabacchi" en daarbinnen heb ik bij de uitbater reeds zes of zeven mineraalwatertjes met prik besteld en natuurlijk opgedronken. 30 cent per glas, waar heb je dat nog? De toog staat vol met chips, pinda's, olijven en andere kleine versnaperingen en de uitbater vraagt aan mij of ze in Nederland ook last hebben van de crisis waaruit ik opmaak dat dit hier wel, of ook, zo is. Achter het in Italiaanse stijl gemetselde optrekje waar onderin deze uitbater zijn negotie heeft kijk ik tegen een prachtige wijngaard aan, tegen druivenstruiken die hier wat wijder dan elders uit elkaar staan en ook een stuk hoger zijn. Je herkent de streek, de Barolo, onder meer hoe de rondomliggende heuvels bedruift zijn.
Vanmorgen, op weg hierheen, reed ik nog in duister, de rijn over, langs geheimzinnige maisvelden, links af langs de oever, doodstil, tot ik de (oude) weg tegenkwam die naar Mulhouse gaat en vandaar richting Bazel en in Hunninge, precies in het Franse deel van het drielandenpunt, achtduizend kilo achtergelaten en toen Zwitserland in, via Bern en Vervey naar Martigny en toen ik bij Vervey langs het Lac Leman reed wilde ik even naar de overkant, naar Evian, gaan zwaaien, maar ik realiseerde me toen dat mijn wederhelft noch ik aldaar niet meer zijn. Na Martigny richting Italië, onderweg een broodje zwitserse kaas en een doosje heerlijke aardbeien gekocht en ditmaal niet, zoals met de eend een paar weken terug, over de pas, maar door de tunnel: immers de pas is verboden voor grote voertuigen. Daarna volgde nog Aosta, Vercelli en vandaar over een mooie weg dewelke voert door enorme rijstvelden en broodgaarden door naar Asti en vanaf Asti door een puike omgeving met schitterende bebouwing en scherend door onafzienbare wijngaarden naar deze parkeerplek. Jammer alleen van de geur, de geur van bestrijdingsmiddelen die je waarneemt als je door dit gebied komt en dat houdt gelijk in dat, wil je hier een goede wijn halen, je enorm goed moet zoeken, naar een boer die die rommel niet of nauwelijks gebruikt, maar dat is tegenwoordig eigenlijk overal: goede wijn moet je zoeken als een speld in een hooiberg. Er is hier vlakbij een dorpje, Mango, waar ik ooit iets goeds proefde, maar die was meteen ook flink aan de prijs.
Kom, ik ga maar weer eens naar binnen en een glas prikwater te halen. Die 30 cent kan er, zelfs met de crisis, nog wel vanaf.


Aldus schreef ome Willem.
---

De grote Sint Bernard.

Met een diepblauwe lucht.
---

maandag 26 juli 2010

De eerste dag.

Na bijna drie weken vrij-af te zijn geweest vandaag mijn eerste officiele werkdag, officiele, want de werkelijkheid is iets anders. Nadat ik de afgelopen week heb doorbracht met een dagje Parnassia bij Zandvoort, een dagje totaal niets doen, dagje "winkelen" en meer van dat soort zaken vervoegde ik mij vrijdag om een uur of tien naar de tandarts, u weet wel, die bezigheid waar mijn vakantie ook al mee begon, maar nu om de bestelde kronen te plaatsen waarna ik gezellig met mijn wederhelft en met de fiets Amsterdam in ben gegaan. Om een uur of vier vertrok mijn wederhelft met de auto huiswaarts terwijl ik op mijn elf en dertigst richting het bedrijf, waar ik, buiten de vakantie om, werk, fietste omdat men mij had vertelt dat mijn voertuig voor vertrek gereed stond. Echter een ander voertuig dat vracht, bestemd voor mijn rit, bij zich had, was nog niet binnen en tegen zevenen, ik had dus al ruim twee uur wachtend in de kantine doorgebracht, belde betrokken bestuurder van onderhavig voertuig op dat hij pech onderweg had. Zodoende besloot ik om ook maar naar huis terug te keren: immers, ik had die avond nog een afspraak, dus met een bedrijfsbusje naar huis gesneld. Des anderen daags, zaterdag dus, vroeg op en om een uur of half tien begonnen we, na de koffie uiteraard, met laden. Tot overmaat van ramp bleek een deel van de lading, een anderhalfs ton zware graafmachinemast, door de pallet te zijn heengezakt, dubbele pech dus. Met veel improvisatie, gesleep en gehijs het apparaat degelijk en stabiel op twee stevige pallets gekregen en de auto in gezet, maar toen waren we meteen een paar uur verder, zodat ik pas om een uur of half vier weer thuis was. Zo zie je maar, een vrijdagmiddag en een groot deel van de zaterdag, dat ging weer jammerlijk van de jaarlijkse vakantie af.
Maar het leverde ook een belangrijk voordeel op want nadat ik daardoor hedenmorgen zeer vroeg kon vertrekken loste ik maar liefst vijf adressen; eerst eentje in Frankfurt, toen eentje in Gross Umstad, een dorpje in het Odenwalt, toen nog gelost in de stad waar de laatste Tsarina (Aleexandra) van Rusland werd geboren en dat dit Darmstadt is hoef ik u natuurlijk niet te vertellen en daarna nog Baden Baden en iedereen weet dat de (nederlandse)schrijver Gerhard, Gerhard Deurlacher aldaar werd geboren en tot slot nog een paar doosjes achter gelaten in het dorpje Eichstetten waarna ik mij heb verschanst op een pittoresk plekje in de grensplaats Breisach en daar ga ik zo meteen de nacht doorbrengen. Vanuit hier zie ik de Rijn, Rhin of, zo u wilt, Rein met aan de overzijde de contouren van de Elzas. Inmiddels is het aardig afgekoeld, trouwens, de temperatuur was vandaag nooit boven de 24 graden. Buiten af en toe een heerlijk zomerregentje, de deur staat open en frisse geuren vinden daardoor toegang terwijl ik aan een mineraalwater mit Sprudel nip. Door de wolken heen zal vannacht, net als vanmorgen vroeg, een tamelijk volle maan te zien zijn. De eerste officiele dag zit er weer op, maar eigenlijk zIjn het er al twee.

Aldus schreef ome Willem.
---

zaterdag 24 juli 2010

Zoon Jaïr snelt de Lukmanierpas op.



Met een snelheid van circa 15 kilometer per uur de berg op!

Proef met de eerste foto

'S kijken, of dit dan ook werkt.
---

Welkom hier.

Inderdaad. Verhuisd omdat het op web-log.nl spaak liep. Met frisse moed gaan we thans dit blog vullen met de mooiste verhalen. Maandag gaan we weer op reis, de afgelopen week stond in het teken van rusten en lekker in de zon zitten.
Neemt niet weg dat er over de afgelopen week heel wat te schrijven valt, maar dat doe ik zodra er meer gelegenheid komt

Tot spoedig.

Aldus schreef ome Willem.
---

Helaas..................Helaas..................!?!

Het ging lange tijd goed. Uitstekend zelfd, maar afgelopen maand kwam er plots de klad in.  De teller blijft nu hangen, vanaf mijn "telefoon" kan ik thans geen berichten meer zenden en als ik aan het weblogbeheer vragen stel krijg ik geen antwoord.  Nou ja, dan maar een noodsprong maken en elders verder gaan.

Jammer, héél jammer, maar het is niet anders en er is (wellicht tijdelijk, totdat ik weer als vanouds van dit web.log.nl gebruik kan maken) nu gekozen voor blogspot en daarom kunt u in het vervolg mijn berichten lezen op willemdeschaker.blogspot.com. Aldaar zullen als vanouds weer berichten, rapporten, foto's, filmpjes en andere aardige zaken te lezen en te zien zijn.


Dus nogmaals: willemdeschaker.blogspot.com

Tot daar.

Aldus..............

zondag 18 juli 2010

De afloop.

 

Tja, door enige storing bij het web-log een tijdje geen berichten kunnen plaatsen en ook nu is het e.e.a. niet optimaal. Zoals de foto’s die ik netjes met de juiste onderschriften had geplaatst, anders op het log tevoorschijn komen en ook het eivel dat ik het log niet met berichten van buiten af kon aanvullen. 

Inmiddels zitten we thuis en hebben vandaag nog even nagebruind, gisteren ook niet erg actief geweest en vrijdag met de oude trouwe eend van Pontalier naar huis gereden waarbij we ondermeer tussen Charmes en Nancy de Moezel volgden. Op dat gedeelte loopt er vlak langs de Moezel een kanaal die voormaals veel zal gebruikt zijn voor transportdoeleinden, maar nu voornamelijk voor pleziervaart die met trapsgewijze gebouwde sluizen een heel eind kunnen komen. En donderdag dan? Toen zijn we via Verbania de Simplonpas en daarna de Col des Mosses overgestoken en hebben het stadje Gruyére, bekend van de gelijknamige kaas, bezocht en kwamen natuurlijk ook langs het Meer van Gruyere waarna we via allerlei kleine schattige wegen (we hadden geen autobaanvignet) en via Yverdon en Saint Croix in Pontalier aankwamen waar we, er even voorbij, een prachtige herberg in boerenstijl aantroffen waar we voortreffelijk hebben gegeten en geslapen. Trouwens, de route vanaf Brig, een klein stadje waar ooit een uitvinder woonde met een hele moeilijke naam en die met name asfalt voor wegen uitvond (en voor het eerst toepaste in Monaco (1902)) naar Aigle is schitterend, want je komt dan door de wijnvelden bij Raron en Sion.

Ja, en dan nog woensdag, toen mijn zoon nog even een pasje ging beklimmen en ik met een paar anderen als toeschouwer en begeleiding hebben meegenoten: een pas met drie namen, de Lukmanier, Passo del Lucomagno en Cuolm Lukmagn, duits, italiaans en reto romaans, 1930 meter hoog, vroeger iets lager, maar over de oude doorgang werd een stuwmeer aangelegd en de nieuwe weg hoger geplaatst. Op deze pas, één van de oudste alpendoorgangen, hebben we even verkoeling gezocht en daarna weer afgedaald, via Bellinzona en Locarno weer na Verbanis, hun naar de tent, wij naar de herberg. In de avond volgde nog een stevig onweder dat ons nog uit de slaap hield. De volgende dag vertrokken we, de rest is bekend.

 

Aldus schreef ome Willem.

 

Foto's van de afgelopen week

IMG04949-20100709-1038 IMG04952-20100711-1111     S6300227

    Eend op S. Bernardo

Bakkerij Leurgans    Fontijn op Meer van Genéve     



S6300239     S6300254       S6300268 Jaxefr na Aktie

Biella    Tekenaar in aktie       

Cadzand-Bad.

Helaas, maar een lelijker strandplaats ken ik niet. De oerlijke zuilen zullen mij hier voortaan wel weghouden, denk ik.


Eendjes.

In het Meer van Genéve zwemmen eendjes. En eendjes, daar zijn we gek op!


woensdag 14 juli 2010

La donna del lago

Zoals ik een paar dagen geleden al schreef; Frankrijk is helemaal zijn eigenheid aan het verliezen. Nee, dan Zwitserland, en misschien wel in het bijzonder Genève!
Inmiddels rijden we Aosta uit over de SS 26 en houden eerst de borden Torino aan. Het weer is half bewolkt en hoe verder we komen hoe neveliger het wordt, terwijl, als je de SS 26 volgt, je even voor Ivrea langs een prachtig fort komt dat vanaf de snelweg niet of nauwelijks is te zien omdat die daar door een lange tunnel gaat.
Genève dus, net Amsterdam, en Zwitserland, dat niet te lijden heeft onder de martelende regelzucht vanuit "Europa" en daardoor redelijk gevrijwaard blijft van de verkeersdrempeldictatuur. Vanuit Ivrea, of eigenlijk even daarvoor, als we net Piemonte binnenrijden waar dus eigenlijk het echte Italië begint, buigen we af en gaan een bergruggetje over om dan in Biella te komen, een stad waar ik twee keer eerder ben geweest. De eerste keer in 1988, toen ik midden in de stad een paar paletten kaas ben wezen lossen en eind jaren negentig, toen ik met Jaap, een vriend die op die rit met mij mee was, er een hele dag doorgestruind heb omdat ik meer dan een dag moest wachten op een lading. Nu lopen we door de Via Italia, een lange winkelstraat met een galerij en ik probeer het pleintje te vinden waar ik ooit de kaas heb gelost, maar tevergeefs.
Ook op het gebied van de in Europa alom heersende veiligheidsziekte vormt het eigenwijze Zwitserland een verademende uitzondering. Erg veel wordt overgelaten aan de eigen verantwoordelijkheid van het individu wat in hoge mate de het gevoel van vrijheid bevorderd. Ook wat dat betreft: een oase in de europese regelwoestijn.
Rond het middaguur vertrekken we uit Biella en pruttelen richting Arona, over Gattinare en Romagnola Sesio. Om even voor tweeën parkeren we de eend aan (en niet in!!)het Lago Magiorre en blijven er wat rondscharrelen tot een uur of vijf.
Zelfs in de vier lagen diepe parkeergarage van Genève was het goed toeven en je moet jezelf er toe zetten die te verlaten omdat er uit de luidsprekers de mooiste muziek komt: pianoconcerten van Mozart, Beethoven en andere groten uit een ver verleden met een bijkomend positief effect dat het de criminaliteit tot nagenoeg nul verminderd.
In Arona kwamen we een kunstenaar tegen die aan de rand van het meer tegen een geringe betaling portretten tekende van voorbijgangers en met zachte dwang verzocht ik mijn ega voor hem plaats te nemen waarna hij een geweldig mooi portret van haar maakte.
Oh, ja, tot slot nog even die Gran San Bernardo van gisteren -niet te verwarren met de San Bernardino die heel ergens anders in Zwitserland ligt- die, net als de Mont Genis en de Simplon, door of onder leiding van Napoleon werd aangelegd: onze eend mag dan wel een beetje vreemd voertuig zijn geweest die deze pas overkwam; ene Hanibal deed het honderden jaren eerder met een leger olifanten (en in 1910 met één olifant nog eens nagedaan) en ik stel mij dan zo voor hoe en wat zoiets toch geweest moet zijn. En wat zullen die dikkerts gehijgt en met hun slurfen naar adem gesnakt hebben!
Vanuit Arona snorren we met de tevreden klinkende eend langs het Lago naar boven en passeren, met name in Stresa, verschrikkelijk mooie hotels waar je vermoedelijk een aanzienlijke overnachtingsprijs betaald, maar mooi zijn ze; het kleurenpalet van schilderwerk en balkonbloemen, trouwens, heel de flora rond het meer, bestaande uit palmen, blauwe, witte en rose hortensias, oranje mombretia's, alle kleuren pelargoniums, enorme hoeveelheden oleanders, rozen en nog veel meer, ja, waarlijk, te veel om op te noemen, maken een ritje tot een oogstrelende genieting. Even vóór Verbania gaan we een paar kilometer richting Simplon en vinden een gezellige herberg en in de avonduren eten we gezellig met onze zoon en zijn vriendin die in de buurt met "haar" familie op een camping staat en die we weer later op de avond ook weer treffen als we meegaan en een poosje voor de tent zitten. Even voor middennacht lopen we nog even naar het meer en genieten van de enorme twinkeling die vanuit de overzijnde van het meer tot ons komt. Dan waggelen we door het donker met de eend naar onze herberg die er donker bij ligt en via de nachtingang bereiken we onze kamer. Zou het soms komen omdat italianen zich weinig tot niets aantrekken van de uit Brussel komende regelstortvloed en verder wars zijn van amerikaanse invloeden dat het hier zo goed toeven is? Dat je hier alleen maar Italiaanse "risto's" ziet? Dat ze hier italiaans, en louter italiaans spreken? En aldus overpijnzend op mijn leger sukkel ik in slaap, met de tekening van de kunstenaar op mijn netvlies en onwillekeurig denk ik dan aan het muziekstuk van Rossini: la donna del lago.

Aldus schreef ome Willem.

maandag 12 juli 2010

Genève

Heel lang geleden was hij nog rood, lelijk rood zelfs, maar later kreeg hij wat witte strepen. Omdat we de afgelopen dagen, waarin de dag inbegrepen dat zo ongeveer heel Nederland naar zijn eigen ondergang heeft zitten koekeloeren, ons onderdak hadden nabij Genève hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt de stad maar eens aan een onderzoek te onderwerpen, Genève, de stad van, onder meer Calvin, Jean Calvin en bij ons beter bekend als Johannes Calvijn. Destijds was Genève een onafhankelijke stadsstaat, door Hueges Bezanson geproclameerd, en enkele decennia later nodigde men de charismatische Calvin uit naar de stad te komen. Deze uit Noyon afkomstige en bij de Sorbonne gestudeerd hebbende Meester in de Rechten heeft ruim twintig jaar zijn stempel op de stad gedrukt en hoewel vaak anders wordt beweerd was hij een zeer ruimdenkend mens, ruimdenkender dan de meeste "calvinisten" van deze tijd want toen het stadsbestuur vanwege de in acht te houden zondagsrust iedere arbeider het werken wilde verbieden kregen ze Calvin daarin niet mee omdat, zo vond hij, je een arbeider niet datgene kon ontzeggen waarmee hij zijn gezin moest onderhouden, maar principieel was deze strijder tegen het destijds roomse gehuichel wel, want toen er een oorlog dreigde met Frankrijk kon men militaire hulp krijgen van het overwegend roomse Lombardije hetgeen door hem resoluut van de hand werd gewezen louter vanwege hun roomse gezindheid en daarmee Principiëler dan de zich principieel en calvinistische noemende SGP die een voorstander is van de NAVO en daarmee een verbond sluit met een islamitisch land als Turkije. Naast nagedachtenis aan Calvin heeft Genève ook een meer, de Lac Leman, en ook fietsen die geheel gratis door de Geneefse overheid worden verstrekt dus, wij nederlanders, hebben deswege een groot deel van de stad al fietsend gezien. Nadien weer eens over Evian verder gegaan, weer Zwitserland in waar we en passant nog even een duik in het meer namen voor een verkoeling aangezien het meer dan 35 graden was, maar toen, bij Martigny, naar boven.
We hebben hem trouwens laat leren kennen en op zeker moment hebben we, omdat hij reeds de Julier, Albula, Fluela, Susten, Furka en nog een paar hoge bergen beklom, wit geschilderd met rode stippen er op. Later werd hij, zoals een ieder die niet kaal wordt, grijs, muisgrijs en inmiddels is hik de 30 gepasseerd en met deze respectabele leeftijd hebben we met onze oudste (muisgrijze) eend aan het einde van deze dag de Col du Grand San Bernard beklommen en zonder enige krimp kwamen we boven. Boven was er een heerlijke koelte en nadat we daar even een frisse neus haalden lieten we ons vallen, maar inplaats van warmte, gingen we een hevig onweder tegemoet die in Aosta echt begon uit te barsten. Gelukkig vonden we snel een herberg en na een heerlijk maaltijd legden we ons te rusten. Voor de bejaarde eend hebben we een standbeeld alhier aangevraagd. Oh, ja, en winnen van spanjaarden? Dat lukt natuurlijk nimmer in 120 minuten. Daar hebben we zeker (weer) tachtig jaar voor nodig.

Aldus schreef ome Willem.

Grand San Bernard!?

Respect voor onze oude grijze eend!!
2475 meter!!

MediakaartBlackBerrypicturesIMG04973-20100712-1750

Handen!

Met deze stevige handen aan het stuur toeren wij door Frankrijk!!


IMG04951-20100709-1645

Frankrijk

Je moet toch wel een beetje een klap van de molen hebben, hoor, om er met een dertigjarig voertuig op uit te trekken, en zeker als het een eend is, een twee-perdeke zoals ze dat in Vlaanderen zeggen. Vlaanderen, daar kwamen we gisteren door toen we vanaf Cadzand-bad vertrokken, maar niet voordat we wat broodjes haalden bij, natuurlijk, bakker Leurgans. We passeerden Maldegen, Eeklo, snorden langs Gent en Oudenaarde en trokken dwars door Ronse en daar verlieten we Vlaanderen om via Lessin en Ath weer dwars door Mons (Bergen) te toeren. Vanuit daar Frankrijk in, via Maubeuge naar Vervins en vandaar naar Riemen, een stad die u tevergeefs op welke kaart dan ook zult aantreffen, of het moet een heel oude en niet-franse zijn omdat Riemen nu eenmaal de oud-nederlandse naam voor Reims is, een stad die u natuurlijk weer wel kent en u nu natuurlijk "oh ja" denkt. Na Riemen deden we nog een klein stukje en toen overnachtten we in een herberg te Chalons. En deze morgen maar weer aardig op tijd op pad, in Vitry en Francois even langs de bakker gegaan en voort ging het. Met onze roodverbrande ruggen, opgelopen afgelopen woensdag op het strand van Cadzand-bad, gingen we verder in de ochtendkoelte en even later ging de zon schuil achter wolken. Er dreigde een stevig onweder, maar we hebben het dakje open kunnen houden en zo doolden wij door met de oude aftandse eend die ons maar niet in de steek laat. Via Brienne le Chateau en Bar sur Aube kwamen we nog ruim voor de middag in Chaumont aan en toen we Langres, of eigenlijk meer Longeau passeerden en daar richting Gray gingen begon de zon weer echt even door te branden. En aangezien dit weer al geruime tijd het franse land in zijn greep heeft waren sommige akkers reeds slachtoffer van het zomerzonnevuur. Nadat we een mooie binnenweg namen, over Dampierre en Rans, kwamen we via een D 31 in Arbois aan. Bij Arbois kun je via Pres les Arbois schitterend naar boven rijden en vandaar nog een langs een paar vreselijk mooie meertjes, onder meer de Lac de Val, en zo kwamen we aan in Saint Laurent waar we een herberg zochten. Echter bleken alle herbergen "vol" te zijn en de oorzaak bleek een één of andere wielertour te zijn die morgen deze streek passeert en schuil gaat onder de naam tour de france, maar eindelijk, nadat ik mij voor de zoveelste keer met mijn verbrande lijf uit de deux chaveaux had gewurmd en bij een passerende herberg om een kamer had gevraagd, had ik geluk. Even na Gex, in het zicht van Geneve, kunnen we nu lekker bijkomen van de iets te lange rit waarbij het erg op valt dat tegenwoordig zelfs in Frankrijk een eend tot de bijzonderheden gaat behoren. Overal en iedereen begint, bij het aanschouwen van ons verhickel, er een praatje over want voor velen was het ooit een eerste voertuig en worden dan ter plekke door nostalgie bevangen. Een ander iets wat mij zorgen baart, is, dat met hier in frankrijk zichzelf aan het verliezen is: eten kun je in amerikaanse hamburgerketens, pizzabakkers of zoiets als de Buffalo Gril danwel thaise resto's terwijl het oer-oude goede franse restaurant meer en meer de steden en straten verlaat, maar ja, de veramerikanisering van Frankrijk dat zijn symbool heeft in Disneyland Paris is eigenlijk al jaren aan de gang. Jammer eigenlijk.

Aldus schreef ome Willem.

woensdag 7 juli 2010

Bakker Leurgans

Al enkele dagen is de vakantie aan de gang en denk nu maar niet dat ik die nutteloos doorbracht! Eerst Zaterdag, toen ging het al meteen mis. Maar dat had ik zondagavond pas in de gaten, want ik had een afspraak bij de dokter gemaakt op zaterdag maar op maandag op de kalender gezet! Overigens leg ik in het algemeen alleen doktersbezoeken af voor een rijbewijskeuring en ook nu was dit weer het geval, eens in de tien jaar dus en dit was dan ook de derde of vierde keer dat ik zo iemand bezoek. Nee, doktoren zullen het niet van mij moeten hebben. Maar goed, maandagmorgen vroeg gebeld en de zaak uitgelegd wat resulteerde dat ik in de avonduren terecht kon en nadat ik door de medicus was onderzocht bleek dat mijn bloeddruk 120 - 60, mijn beide ogen 1.00 en mijn suikergehalte zelfs nul te zijn en toch keurde die mij goed. Overdag met twee kleindochters naar een dierempark geweest en daar van nijlpaard tot ara, en van Flamingo tot pandebeer gewandeld en na afloop een pannenkoekje en toen was ook dat weer voorbij. Dinsdag heb ik mij langdurig laten martelem door een tandheelkundige waar de voorbereiding werden getroffen voor twee kronen. (waar een vakantie niet goed voor is) maar vanmorgen vertrokken naar, zo meende ik Katzandbak, maar het bleek Cadzand-bad te zijn waar ik vanmiddag als een, om in dierenparktermen te blijven, walrus in het zand aan de kust te luieren terwijl mijn ega naast bij mee-luierde en zo af en toe een bladzijdetje uit haar meegebrachte boek tot zich nam. Na afloop nog even door het dorp geslenterd en terwijl een grote meute, vooral duitsers, in warme zweetbedompte ruimten naar een partijtje balletjetrap zaten te kijken. En toen zagen we het, bakkerij Leurgans, hoe kom je er op, Leurgans. Ik ken toch veel rare namen, maar Leurgans? Na enige tijd ongelovig naar de naam te hebben gestaard zijn we verder geslenterd, het strand op. Wellicht zien we nog een walrus uit de zee opkomen die de kant raakt. Een zogenaamde kant en walrus.

Aldus schreef ome Willem.

zondag 4 juli 2010

Twee weken terug in de Alpen.

  Zzzz calabier   Zzzz2

Ziehier. Eerst de Madaleine, later de Galibier.  KLASSE!

 
Zzzz3        Zzzz4    Zzzz5  

 Hier zitten Rob en      Jaxefr en Rob in aktie!!

nog gezellig te kwebbelen.




 Zzzz6 Uitzicht op de Glandon vanf de Col de la Croix de Ferre.



 

 
 
  

Simplonblick.

Xxx 1
In het hotel boven op de Simplon hangen een paar mooie foto'suit een ver verleden. Hierboven een foto uit begin jaren 50 (vorige eeuw), hieronder hoe het thans is.




Xxx2
 

Engadin

Xxxx3
In de Engadin, het dal van Saint Moritz en Siverplauna, ligt een meer waar op deze wijze wordt gesurfd.

zaterdag 3 juli 2010

De laatste dag.

Onder de tien graden was het, en een kristalheldere blauwe lucht, recht boven mij enigszins naar het zuiden een duidelijke halfvolle maan, toen ik vanmorgen om half acht naar het etablissement liep waar ik gisteravond nog thee dronk en na een was- en plasbeurt, waarvoor je daar een marmeren wenteltrap af moet, wederom een kopje thee besteld, nu echter bij de ochtendploeg dat nu bestond uit een gitzwarte dame die alleen frans en italiaans sprak. Daarna mij vanaf de Simlon, waar thans de Lariksen donkergroen kleuren, laten zakken en daarna door het Rhonedal, de Valais, de gebruikelijke weg verder gegaan. Nog één terugreis en dan breekt mijn vakantie aan en de terugreis is onder hand wel bekend. In luxemburg, weiswampach, weer voor negen uur lang de rem er op gezet en toen maakte ik kennis met het nieuwe restaurantdeel wat net een paar dagen was geopend van mijn vaste adres hier. Op het meer van Genève, eigenlijk het Lac Leman, werd al weer aardig gezeild en onderweg weer genoten van de eerste zommerzonnegeuren- en kleuren, zoals Lelies, rozen en vele andere bloemen. Vannacht zal het slecht slapen zijn, want de avondtemperatuur zakt maar niet, maar morgen om vijf uur peer ik hier weg, naar de thuisbasis en dan is de vakantie begonnen. Wat we daar in gaan meemaken is nog ongewis en ik houd u op de hoogte, weliswaar vermoedelijk minder frequent, maar toch. Aldus schreef ome Willem. ---

De adelaar.

Je zag ze bijna niet, nee, beter, je zag ze niet terwijl je weet dat ze er zijn, de alpen die je bij helder weer altijd in het noorden waarneemt, in Venetië, Padova, Verona of Milaan, ze zijn duidelijk te zien, maar in de zomer wordt het gezicht vaak ontnomen door een nevelgordijn, want hoewel de zon sterk is, is het opmerkelijk dat, als je in de po-vlakte in deze tijd naar de zon wil kijken die je brandend voelt, nauwelijks door de waterdamp kunt zien. En zo ook met de bergen. Inderdaad kwam ook mijn verwachting uit want na éénen viel een flinke regenbui, maar het koelde weinig af. De temperatuur was al die tijd boven de 28 graden gebleven, dus de standkachel heb ik maar uit gelaten. In alle vroegte naar het eerste losadres in Bolzano Vicentino gereden. Die begonnen om acht uur maar een klein, dik vriendelijk italiaantje met een grijze snor was zo vriendelijk de lading even na zevenen aan te nemen. Zo kwam ik al vroeg in Padova aan waar ik geheel leeg kwam. Daarna een klein stukje terug, over de oude weg Padova-Vicenza waar een klein dorpje zit waar ik twee airmannetjes heb geladen. Airmannetjes? Ja, dat is een naam voor zeer kleine graafmachientjes en die kunnen naast elkaar bij mij in de oplegger en staan nu braaf naast elkaar. Daarna verder, naar een "cantina" in de buurt van Menerbia, even onder Brescia waar ik nog eens zes paletten oppikte. Maar hier had ik weer eens enige pech. Het laden was een werkje van vijf minuten, maar toen ik mijn documenten wilde ophalen in een luidkakelend kippenhok vol met typegeiten duurde dat weer ruim anderhalf uur! Een telefoontje van mij naar Nederland, en natuurlijk weer van Nederland naar onderhavig kantoor, heeft en toe moeten bijdragen dat ik alsnog de benodigde documenten ontving. Op dat soort momenten verzucht ik menigmaal "Italia, Italia!" of ik denk en mompel samen met Obelix: rare jongens (meisjes) die romeinen. Daarna snel weggepeerd richting Milaan waar het eigenlijk tamelijk rustig was en in Busto Arzizio een transit-document laten maken en daarna noordwaards gespoed waar de bergen gehuld waren in dikke donkere nevels en het had er wat van weg alsof ik met een Oude Schicht in een bommelverhaal was beland. En boven op de Simplon de rem er maar weer eens op gezet en in een naburig hotel-restaurant voor het slapen gaan een kopje thee gedronken. Links voor mij zit de kok, een klein mannetje met een kaal middenhoofd en aan de randen een tondsu, gekleed in een witte kiel en geblokte bakkersbroek, met twee andere heren in het zwitsers te converseren. De waardin, kort haar en gekleed in een lelijk groene jurk, is bezig de tafels voor het ontbijt voor morgenvroeg te dekken en rechts uit het raam zie ik besneeuwde bergen met daarachter grimmige duistere wolken. Op de parkeerplaats zie ik mijn voertuig en vlak daarnaast, boven op een verhoging, staat de stenen adelaar, gemaakt door zwitserse soldaten in 1941 als symbool tegen de oprukkende legers van Mussolini, die echter geen schijn van kans hadden. Maan en sterren laten zich deze nacht hoogstwaarschijnlijk niet zien. De wolken worden steeds dikker en de duisternis is ingevallen. Door de weerkaatsing van licht door de sneeuw en de wolken kan ik de omgeving nog zien, verder is het nacht, maar het is een hele geruststelling dat ik vannacht slaap onder het wakend oog van de stenen adelaar. Aldus schreef ome Willem---

donderdag 1 juli 2010

Tijd.

Als het erg warm is kan het de volgende morgen nevelig zijn en dat ondervond ik vanmorgen toen ik na de eerste klant, UEberlingen, in Meersburg de boot op ging en de Bodensee overvoer en daar nauwelijks de overkant kon zien liggen. Wel prangde de zon met veel kracht door het neveldek heen en daardoor leek zij feller dan normaal. Vervolgens naar de grens met Zwitserland gereden en natuurlijk waren als vanouds de documenten niet in orde waardoor ik ruim drie uur in tijd verspeelde. Daarna gelost in Winterthur en vervolgens de richting van Jona opgegaan en daarbij kwam ik vlak in de buurt van Zell waar een trouwe lezer van dit blog woont en indien ik niet die drie uur tijdverlies had gehad zou ik wel bij hem zijn langs gegaan. Maar nu moest ik "vliegen", langs Sargans en Landquart en bij Chur er af, Churwalden, Lenzerheide, Tiefenkastel en vandaar de Julier en Maloja weer over en vervolgens via Lecco en Bergamo naar een oude stek. Trouwe lezers kennen het, La Padana te Montebello en daar een eenvoudige edoch voedzame maaltijd verorberd. Daarna lekker lang op het buitenmuurtje in een lucht van zware sjekrook en onder een afnemende, nog meer dan de helft volle maan, weer eens de europese problemen opgelost, althans getracht, en daarna, met in de verte een weerlichten en onder dreiging van komend onweder, naar Motel Daf. Vandaag waren de boeren overal aan het maaien, oogsten en dorsen en wordt het land langzaam prijsgegeven aan ongenadige zonnestralen. De zomer is thans goed begonnen en voorlopig zal er geen eind aan komen en spoedig zal het verlangen naar een koelere periode weer de kop opsteken, een koele periode, een koele plek, dat had ik daarnet, onder de airco van de knaagschuur, en vanmiddag, boven op de Julier, de alp die daar al sinds mensenheugenis ligt, sinds mensenheugenis, niet langer, want dat kan niet en daarmee weerspreek ik met klem alle onzinverhalen over een miljoenen jaren oude aarde, want dat kan niet. Immers tijd is er alleen en kan alleen bestaan indien deze kan worden waargenomen, waargenomen door intellect, mensenverstand zo u wilt. Tijd die niet is waargenomen heeft deswege ook nooit bestaan en dus ligt die berg er sinds mensenheugenis. En in ieder geval niet langer.

Aldus schreef ome Willem.
---