Mooie rijtoer hoor, en daarna laat de chauffeur nog even zien hoe je destijds een voertuig aan de praat kreeg. Met mijn eend zou dat ook nog kunnen, maar ik ben blij dat er een startmotor op zit.
vrijdag 30 oktober 2009
donderdag 29 oktober 2009
Van Praha naar Magdeburg.
Ja, Magdeburg, waar de mollen vandaan komen. U heeft er vast wel eens van de Magdeburger mollen gehoord en zo niet, dan staat een ouderwetse encyclopedie of Google voor niets. Vanmorgen vanuit een regenachtig en donker Praag vertrokken met meename van onze herinneringen. Later, heel veel later, in 2060, als de kleine jongen die deze hele week al naast mij zit net zo oud is als ik nu, zal hij wellicht met zijn kleinzoon in Praag ronddolen en dan vertellen dat hij hier met opa was. Nog in het donker kwam ik Litomerice aan waar ik een laadadres had, maar dat bleek 15 kilometer verderop, in Hrdly te wezen en bij het mistig krieken kwam ik daar aan waarna na een gebruikelijke wachtsessie ik mijn handel ontving en ik daarna via Most naar Chomotov reed om het reuzengebergte over te steken naar Chemnitz, een grensovergang die tot voor enkele jaren geleden voor vrachtverkeer niet was toegestaan en het dus de eerste keer was dat ik daar kwam. Trouwens, ik moet hiervoor eigenlijk schrijven wij in plaats van ik, maar goed, dat begrijpt u wel. De oversteek over de bergrug was zeer mooi, de hellingen met prachtige herfstkleuren getooid en boven lag zowaar nog enige sneeuw terwijl exact op de hoogste punt een bleek zonnetje plaats maakte voor duistere wolken dermate donker dat het wel avond leek. Na Chemnitz volgde Leipzig en wij waren van plan om via Goettingen huiswaards te keren, maar door een meeltje vanuit Amsterdam koersten wij in tegenovergestelde richting omdat er plots een spoedvracht in Torgau lag te wachten die wij nog in de avondschemering oppikten waarna wij over Bad Duebben en Bitterveld richting Halle en vervolgens Magdeburg reden en toen was de rijtijd op.
Dus hier een huennebruehe en sntitzeltje naar binnengewerkt en we gaan nu snurken.
Ome Willem.
---
Reuzengebergte
Tussen Most en Chomotov. Een bleek zonnetje breekt door over de uitlopers van het Reuzengebergte.
---
woensdag 28 oktober 2009
De Praagse herfst.
Vandaag vanaf Praha Chodov de metro genomen en er uit gegaan bij stanica Muzeum om eens heerlijk van de praagse herfst te gaan genieten. Praag, de stad van Kafka en Smetana en de praagse lente van 1968. We wandelden vanaf het standbeeld van de eerste koning van Tsjechië richting het grote bekende plein waarvan de naam mij ontschoten is maar alwaar het vol stond met toeristen die allemaal naar een of andere klok stonden te kijken. Onderweg daar naartoe voor het ontbijt een heerlijke circa 30 cm lange klobaska verorberd (klobaska is een superheerlijke zeer ongezonde vette worst) en in een boekwinkel een stapel kuifjes in de landstaal gekocht. (Kunt u volgende week op Ebay van mij overkopen). Daarna langs het huis van wijlen Frans Kafka naar de Vlatva gelopen. Over deze rivier zijn in Praha net zoveel bruggen gebouwd als dat er eilanden in liggen, achttien stuks. De Vlatva, wel bekend omdat Bedrich Smetana er in Ma Vlast (dat is: mijn vaderland) een muzikaal gedicht over schreef en in Nederland bekend is onder de naam Moldau. Ook Mozart heeft hier naam gemaakt getuige het feit dat hier de eerste uitvoering van de Ponti-opera (Lozenzo di Ponti die het libretto voor de opera schreef) Don Giovanni heeft plaatsgevonden. Nadat we nog een poosje door de joodse wijk van Praha hadden gekuierd en "opa" zijn ivriet heeft trachten op te halen door wat te beppen met wat israelische toeristen hebben we onverpoosd als patsers plaats genomen in een open Praga, een voertuig van tsjechische makelij uit 1926 om daarmee een ritje door de stad te maken en daarbij ongegeneerd naar iedereen hebben gewuifd.
Na het ritje zijn we afgezet op een plein waar net een demonstratie aan de gang was voor de monarchie en dat in een praag waar de hele dag de zon achter de wolken schuil ging, de herfstkleuren in alle facetten van een ongelofelijke schoonheid getuigden zodat het paradijsherinneringen in mij opriep Zo verliep de dag van opa en kleinzoon in Praag. In een praagse herfst.
Ome Willem.
---
Praga
Een echte Praga uit 1927. Tegenwoordig maakt de fabriek alleen nog versnellingsbakken, bussen en aanhangwagens.
---
Praha.
Maar het kan nog erger. Deze straat heeft tussen 1941 en 1944 naar een duitser met nare snor geheten. Vermeldenswaard is dat alle straatnamen in Praha tot 1918 in het duits waren, daarna boven tjechisch en onder duits, maar toen de buren in 1939 op bezoek kwamen hebben ze alles veranderd in boven duits en onder tsjechisch. Wat een werk zal dat geweest zijn. Na 44 natuurlijk alleen tsjechisch. Zo, dat weet u ook weer.
---
Stalinlaan in Praha.
De Vinohratska, vertaald: de wijngaardstraat, een betere naam die het voorheen had, de Stalinlaan, tot 1963 (ca) zo geheten.
---
dinsdag 27 oktober 2009
Nepomuk.
Een tijdgenoot van Mozart, ene Hummel, had de voornamen Johann Nepomuk. Vooral bekend van zijn schitterendd trompetcomposities. Hier de stad in het voorbijgaan met dezelfde (voor)naam.
---
Dinsdag.
Nou nou nou, het was me het dagje wel weer. Nadat ik eerst een schending van de mensenrechten onderging omdat de drogisterijketen Rossman het zo nodig vond mij om half twee uit mijn slaap te halen teneinde de voor hun bestemde spullen te lossen en mij daarbij onder het lossen ook menen mijn werktempo te kunnen bepalen, toog ik na de onderbroken slaap richting Eisenberg en daarna naar Toepen om ook daar diverse doosjes af te leveren. Maar daarna reed ik zeer relax het land van Moldau en Smetana binnen bij de plaats As, reed via frantiskovy Lazne naar Karlovy Vary. Ik? We natuurlijk, want de hele dag door opa-zegger zit nog steeds naast mij en hij heeft aardig mazzel, want toen ik van Plzen naar Tabor scheurde kreeg ik het bericht dat "morgen" hier een vrije dag is, hetgeen wil zeggen een rijverbod voor vrachtvoertuigen en het niet kunnen lossen. Met gezwinde spoed zette ik koers naar mijn laatste klant even onder Tabor, een adres die na de middag niet lost en die ik voor woensdagmorgen in de plenning had, maar ach, na wat zemelen en het overhandigen van een paar oer-hollandse rode (waren het ex-communisten?) klompen raakte ook ik dat laatste adres kwijt en daardoor hadden we nu de mogelijkheid om in Praha te stoppen. Praha, we gaan morgen dan maar eens de stad in. De bus stopt hier voor de deur.
Ome Willem.
---
Nepomuk.
Een tijdgenoot van Mozart, ene Hummel, had de voornamen Johann Nepomuk. Vooral bekend van zijn schitterendd trompetcomposities. Hier de stad in het voorbijgaan met dezelfde (voor)naam.
---
Montag, 26 oktober.
De hele dag voel ik me oud. Dat heeft deze week een grappige oorzaak en de dag begon er al vroeg mee. We reden vandaag ver voor het krieken naar het oosten, heel ouderwets, over Arnhem naar Oberhausen en kwamen voor de verandering in een reuzenfile terecht nog voor we Kreuz Oberhausen bereikten. Maar ach, daarna koers gezet naar Kassel en vervolgens naar Goettingen waar wij onze eerste klant hadden. Het weer was en is onstuimig, veel wind, en de heuvels en bergen zijn nu definitief mooi roodbruin gekleurd. Ik houd wel van dit weer. Regenvlagen teisterden de voorruit en soms kwam de zon door, maar de wind bleef schitterend doorgaan. Uiteindelijk kwamen wij, na de Harz doorklieft te hebben, in de vlakte van de rivier de Saale en reden dwars door het voormalig Oostduitse Halle om tot slot bij die vreselijke firma uit te komen waar ik u eerder over schreef, Rossman in Landsberg waar een ondubbelzinnige wachttijd wordt gehanteerd. We kwamen om half vier aan en zullen ons hier vermoedelijk wel ruim 12 uur gaan vermaken. Maar niet getreurd; het wordt een mooie week voor ons. Voor ons, ja, want een kleinzoon is mee en die spreekt mij aan met opa, de hele week natuurlijk meerdere malen per dag, en dan voel je je bij tijd en wijle aardig oud.
Ome Willem.
---
zaterdag 24 oktober 2009
Zaterdag.
Ja, het is nu zaterdag en de herfst heeft zich nu aardig ingezet. Een zeer ginstige tijd op rond deze weken met vakantie te gaan omdat je dan nominaal een uur langer vrij hebt vanwege de wisseling zomer-wintertijd. Welaan, gisteren alweer een hapje gegeten bij I Trulli, Rijnstraat 101 (of is het toch 99?). Hoewel alle gerechten met liefde en groot vakmanschap bereid worden door Nino de kok steekt de door hem gebruikte en klaargemaaakte ossenhaas (filleto di ...vino rosso, gorgonzola of pepe verde) er, denk ik, boven uit.
Welaan, zoals ik u reeds meedeelde: nu wachten tot maandag. Ik popel al.
Ome Willem.
---
Met de trein.
Ook wellicht een aardige impressie. Gelukkig gaan er veel mensen met de auto, anders zou de trein echt te vol komen te zitten. Maar we reden gelukkig de file bij Breukelen voortbij.
---
De treinreis
Eerst sta ik te wachten op het station. Een kleine impressie wat er zoals gebeurd als je als stilzwijgende toeschouwer blijft kijken. daarna stap ik in de trein en ga verder kijken, door een raampje, regendruppels staan daar nog op en we rijden van Centraal naar Muiderpoort.
Het dak over de weg.
Vorige week nog reed ik over deze schitterende weg, waar vanaf de tunnel kilometers lang een dak over is gebouwd en zodoende de tunnel in de winter sneeuwvrij gehouden wordt. De constructie is geheel van beton en is sterk genoeg om de zeer zware sneeuwlaag te torsen.
Ome Willem.
---
De weg met het dak.
Als je van Zwitserland naar Italië gaat door de tunnel Grand San Bernard kom je over een kilometerslange weg met een dak. Zo ook vorige week.Terwijl je daarna door een paar schitterende italiaanse dorpjes komt, hier het eerste dorpje.
vrijdag 23 oktober 2009
Bijna begonnen.
Vandaag even mijn voertuig opgehaald om maandag weer van wal te steken. Natuurlijk even door Amsterdam gereden, onder andere langs mijn voormalige werkgever waar ik rond 1968 heb gewerkt op de Ceintuurbaan, bloemisterij O. A. G. Kauffman, over de Van Woustraat reden waar ooit horlogerie annex juwelier vadertje Tijd zat en de zoon van de eigenaar, Frans, ooit bij mij in de klas zat. Ja de vrije vrij drukke week is weer bijna voorbij. Vanaf maandag kunt u weer fraaie reisbeschrijvingen van mijn hand tegemoet zien.
Ome Willem.
---
dinsdag 20 oktober 2009
Stalinlaan.
Zo geheten tussen 1946 en 1958, toen op voorstel van de communistische partij (CPN) na de inval in Hongarije door de russen de straat Vrijheidslaan ging heten.
---
Oranjehuis
Hier heeft vanaf de oorlog (1945) tot voor enkele jaren de schaakvereniging Caissa gezeten.
---
Dinsdag, herfst in Amsterdam.
Vandaag kwam ik er weer eens langs, lang Olympiaweg 73 waar Luky woonde en waar ik samen menig europacupwedstrijd heb zitten kijken, en over het Minervaplein, waar mij oom ooit heeft gewoond. Maar ook door de in schitterende herfstkleuren getooide Apollolaan waar nog steeds mijn tandarts zit, de tandarts die ik al vanaf 1972 ken en die daar toen nog voor aan het leren was. Ook kwam ik door de Ferdinand Bollstraat, de straat met de eerste FEBO-snackbar welke naam ook buiten Amsterdam bekend is geworden, dezelfde straat ook waar die oom die op het Minervaplein woonde ook zijn negotie in bedrijfskleding had. Hij had trouwens door de hele stad wel een stuk of tien winkels. Ook reed ik door de Van Ostadestraat, de straat waar nog steeds het Oranjehuis staat en waar tot voor enige jaren ook de schaakvereniging zat die nu op het Roelof Hartplein zit en waar ik vanavond weer een partijtje mee ga spelen. Vandaag ook wandelde ik na lange tijd weer eens door het Sarphatipark en genoot van de nog vele ondanks de herfst groen bomen, van de eentjes en van de rust. Daarna kwam ik nog even langs mijn, "ons", oude huis in de Hunzastraat alwaar ik van 1975 tot 1981 heb gewoond en het huis waar onze eerste zoon werd geboren, die zoon die overmorgen gaat trouwen. Ik keek nog even naar de oude toegang van De Miranda-bad dat er vervallen en verlaten bijstond, reed door de voormalige Stalinlaan welker staat daarvoor Amstellaan heeft geheten en thans Vrijheidslaan wordt genoemd. Daarna heb ik eenvoudige doch voedzame maaltijd tot mij genomen in de wat mij betreft de beste Italiaan van Amsterdam. En nu ben ik op weg naar de sportvereniging waar ik meer dan veertig jaren contributie betaal om een bordje mee te schuiven.
Tot later.
Ome Willem.
---
vrijdag 16 oktober 2009
Het slot.
Jos zette me er af, tussen het y en het centraal station van Amsterdam.
Jos, een collega van mij die ik reeds ken vanaf omstreeks 1975.
Zoals ik gisteren berichtte vandaag naar de thuisbasis te Amsterdam gekoeteld en daar wat rommelwerk gedaan, opleggertje hier, oplegertje daar en daar ik volgende week vrijaf ben ga ik daarna vaak met de trein naar huis. Ik zit dit zelfs onder het treinrijden te schrijven terwijl we net een goederentrein passeren en ik links van mij de file op de grote weg Amsterdam Utrecht vanuit een ooghoek waarneem waaruit u kunt opmaken dat ik met mijn rug in de rij-richtring van de trein zit en anders dan vanuit mijn cabine alles van mij af zie gaan. Het slot van de rit was dus voorspelbaar, net zo voorspelbaar als een schaakpartij waarbij je in het middenspel een stuk voor komt te staan en als na de promotie van een pion de partij eigenlijk uit is. Rest mij nog even na te mijmeren over de reis, net zoals je over een mooie partij kunt napraten, eventueel met je tegenstander en dan geeft het niet of je gewonnen of verloren hebt, als de partij maar mooi en interessant was en zo ook nu deze reis waarbij mij voor de geest staat de nog immer groene naaldbomen op de Simplonpas die nog geen spoor van herftskleur gaven ondanks de koude. Indien u meent dat naaldbomen altijd groen blijven is dat in dit geval niet zo aangezien het hier larixen betreft waar de Simplon vol mee staat en over enige weken een prachtig goudgeel effect weergeven. Voor de niet-kenners: de Larix is een naaldboom die op grote hoogte kan voorkomen en inderdaad als een loofboom haar blad, zijn naalden verliest. En dan de mooie vergezichten die ik zag vanwege het koude weer waardoor er veel nevel uit de lucht is. Het was dus een aangename reis.
Ome Willem.
---
donderdag 15 oktober 2009
Bijna thuis.
Zoals ik gisteren reeds schreef, vandaag de "partij" uitspelen, de rit afmaken en het zit weer in de tas. Rijden en schaken, het is bijna hetzelfde. Ik heb reeds nederlands grondgebied bereikt en dat voelt weer alsof je met een pion bent gepromoveerd. Na Lausanne, waar trouwens nog bekenden van mij wonen, achter mij gelaten te hebben ben ik weer via Pontalier, Epinal en Luxemburg naar hier gereden, en dat hier is Kessel. Morgen nog wat grabbelwerk en dan zit de werkweek er weer op.
Ome Willem.
---
woensdag 14 oktober 2009
Woensdag, 14 oktober.
Evian en Thonon, dat is wat ik thans voor mij zie terwijl ik niet in het land van Conte en Brie, maar in het land van Emmenthaler en Gruyere ben. Daartussen water van Le Lac Leman en thans sta ik op een met wijngaarden betuinde helling over het meer heen te kijken terwijl de temperatuur flink is gedaald. Als je een schaakpartij in het middenspel een flink voordeel weet te behalen door een pion met betere stelling, een stuk of een kwaliteit voor te komen kun je de partij rustig met correct uitspelen al moet je dan natuurlijk geen blunder maken. Zo is het ook met dit beroep en aangezien het nu midden in de week is en je weet met name op die dag een flink voordeel te halen kun je de rest van de week wat kalmer aan doen en dat is thans met mij met deze rit het geval. Toen ik vanmorgen in Dogliani vier kistjes lostte, daarna even boven Milaan nog twee adresjes van pakjes voorzag en er in slaagde ook nog terug te laden en een transitdocument wist te maken (iets waar ik vanmorgen geen rekening mee hield) kon ik nog in de avondschemering de Simplonpas over terwijl ik daarna mijn Dafje nog even een flinke schop gaf om juist op tijd hier te landen. Weliswaar vanavond geen spaghetti, maar wel rostli met kaas en dat is ook niet te versmaden. Tot morgen dan maar weer.
Ome Willem.
---
dinsdag 13 oktober 2009
Dogliani
Dogliani, geboorteplaats van Einaudi, ooit president van Italië, dat het stadje waar ik waarlijk in het centrum op een plein overnacht. Vanmorgen dus een adresje gelost en, om in schaaktermen te blijven, is vandaag de opening overgegaan in het begin van het middenspel. Ik reed over Lure en Pontalier bij Vallorbe Zwitserland in, oversteeg de Alpen van Martigny naar Aosta in Italië waarna ik bij Vercelli een rustige weg naar Asti nam om daarna via Alba de Ligurische alpen in te rijden waarbij ik in het donker op een kronkelweg kwam en door met druiven betuinde heuvels reed via Monrtferrato naar hier, dogliano. Ga nu maar eens lekker eten. Dat kun je hier namelijk bovenwel. Ah... daar komt de spaghetti aili olio reeds aan. Nou, tot morgen maar.
Ome Willem.
---
maandag 12 oktober 2009
De weg naar Italië.
Een prachtig in herfstkleuren getooide weg tussen Sankt Vith en de luxemburgse grens. Een deel van het door mij gebruikte traject tussen Amsterdam en Milano.
---
Lundi, le 12 10 2008 (A.C.).
Bij mij thuis liggen stapels partijen, allen door mij genoteerd vanaf 1967 tot en met dit jaar. Hoeveel het er zijn weet ik niet, maar ooit heb ik ze gesorteerd op opening. Inderdaad, het zijn de door mij genoteerde schaakpartijen waarvan ik er zeer veel bewaard heb en er is overeenkomst tussen de genoteerde schaakpartijen en de, ook heel veel door mij bewaarde, ritlijsten van trajecten die ik in de loop der jaren heb afgelegd met dien verstande dat die gewoon op datum liggen. Zoals ik al opmerkte liggen de schaaknotaties van de door mij gespeelde wedstrijden gesorteerd op opening en het bijzondere daarvan is dat er zeer zelden partijen zijn die meer dan tien zetten hetzelfde zijn, want meestal wijken de partijen al na vier of vijf zetten af en vaak al eerder. Zo is het ook met de door mij gereden trajecten: zelden zijn de de eerste dag hetzelfde al een eerdere eerste dag en zo ook vandaag. Hoewel ik vanaf Roermond tot hier, Remiremont, even voorbij Epinal, vandaag hetzelfde traject afgelegd heb, maakt het tijdstip waarop en de omweg daarvoor (vanmorgen reed ik via Oldenzaal en Harderberg, bij welk laatste adres ik wat spullen in het voertuig liet zetten) de rit toch weer anders temeer daar het seizoen aardig aan het wisselen is.
Zo zie je maar dat er toch wel enige overeenkomst zit tussen het beroep dat ik uit oefen en de sport die ik be oefen.
Morgen gaan we weer eens de bergen opzoeken.
Ome Willem.
---
zaterdag 10 oktober 2009
Naar School
Vandaag, u las het reeds, moest ik naar school en wel voor verlening van mijn ADR-certificaat hetgeen overgezet zijnde is een certificaat dat ik nodig heb voor het vervoer van gevaarlijke stoffen dat elke vijf jaar moet worden verlengt en dus zat ik vandaag in de schoolbanken. Nee, niet leuk. Voor sommige dingen wordt je gewoon te oud.
Ome Willem.
---
Beethoven, herfst en frans landschap
Ludwig van Beethoven, herfst en dit landschap. Wat mij betreft zeer passend bij elkaar, symfonie nummer één deel één. Hoewel dit een experiment is en de geluidskwaliteit beter moet, laat ik u het toch horen en zien om mee te laten beleven wat ik bedoel.
Morgon en Marie
Op weg naar de wijnboerderij van Marcel La Pierre. Een flinke regenbui maakt het allemaal lekker fris.En heel grappig is dat we hier nu net Marie aantreffen die nog eens fijntjes en met veel nadruk uitlegt dat "hun" wijn niet alleen lekker, maar ook natuurzuiver is.
Marcel bij Marie op het erf
Op dit chateau wordt onder meer de Beaujolais Nouveau nog op originele wijze gemaakt. Dat is nergens anders meer zo. en hier de wijnmaker bij uitstek, Marcel La Pierre, die u in het frans uitlegt dat er geen sulfiet wordt toegevoegd en ook niet wordt gefilterd zodat er een hoogwaardige en zeer natuurlijke wijn overblijft die bijna nergens meer is te verkrijgen.
Bij de wijnboer
De eerste film geeft een indruk hoe ik soms bij een wijnboer moet komen. De tweede film hoe deze wijnboeren er voor zorgen dat de wijn in mijn voertuig komt.
Noga uit Montelimar
Montelimar staat bekend om zijn vele noga fabriekjes. Omdat de omgeving van Montelimar de enige plek in Frankrijk was waar amandelbomen goed gedijden, kwam hier de noga-nijverheid zeer tot bloei omdat GOEDE noga amandelen behoort te bevatten.
Ouverure La Finta Simplice Mozart in Besancon
Wellicht op deze weg deed Mozart een paar honderd jaar geleden zijn inspratie op. De muziek en de omgeving horen dan ook bij elkaar, al is de geluidskwaliteit -nog- onder de maat.
vrijdag 9 oktober 2009
Weer thuis.
Jawel, geachte lezers van dit Log, ome Willem is, nadat hij de eerste echt frisse nacht van dit najaar op een Brusselse parkeerplaats heeft doorgebracht en daarna in Merelbeke langdurig op een handelaar in rhonewijn had gewacht, een sympathieke vlaming met redelijke kennis van zaken, en ook nadat hij daarna via Terneuzen en de statige zeelandbrug was gegaan waarbij ook Numansdorp, om met een schaakterm te spreken, en passant werd aangedaan om wat goederen voor Italië op te halen verder gereisd naar Amsterdam waar de overige los en laadwerkzaamheden plaatsvonden en tot slot is hij daarna afgezakt naar huis om zijn wekelijkse afzakkertje te halen, maar niet voordat hij nog even langs zijn italiaanse vriend Nino was gegaan voor een broodje en een praatje.
Over Nino vertel ik u nog wel eens meer. ik ga nu slapen en morgen naar school. Naar school? Ja, naar school.....
Ome Willem.
---
donderdag 8 oktober 2009
Jeudi, 8 octobre 2009 (A.C).
Vanmorgen reeds bij het krieken uit de veren gegaan en een eigenlijk te sterke bak koffie gedronken (met twee koekjes) op het kantoor van Marie la Pierre in het bijzijn van Martine, een dame die daar zo ongeveer alles regelt. Marie was in geen velden en op wegen te zien. Daarna geladen en toen kwam ook Marcel la Pierre even langs en ben met hem diverse (wijn)-cuves afgelopen waarin het sap van de net geperste druiven in zat en hebben er een paar geproefd. Dan herken je een suikergehalte en dan kun je ongeveer inschatten hoe goed of hoe slecht de wijn in natuurlijke omstandigheden wordt. Ook nog even met Marcel naar zijn wijnkelder afgedaald in de Morgon en daar trof ik zowaar nog even Marie van chateau Cambon, u weet wel, het chateau waar ik de afgelopen nacht doorbracht. Daarna nog een adres opgehaald en mij vervolgens vervoegd bij Phillip Pacalet in het centrum van Beaune om daar een aantal overheerlijke Bourgondische wijn op te halen. Daarna over Montbard, Chatillion sur Seine en Bar sur Aube naar Couvin in België gekoerst om vanavond even voorbij Brussel Bruxelles halt te houden. Vanmorgen trouwens veel regen gehad wat resulteert in weer schone vensters wat weer scherpere foto,s zal geven. Tussen Chatillon en Rocroi drie symphonien van Beethoven beluisterd, de eerste, tweede en de zesde, de Pastorale, want deze muziekstukken passen uitermate goed in een met herfstkleuren overgoten frans landschap waar ik door reed, heuvelachtig en bruingoen. Op de heenweg was nauwelijks iets van herfstkleuren te zien, niet in de Ardennen en ook zuidelijker niet, maar vanaf vandaag gaat het ineens hart: de druivenvelden kleurden bruin, bomen verloren al wat blad en hier, in Zellik bij Brussel ligt de parkeerplaats vol met afgevallen bladeren. De herfst is begonnen. Mijn rust ook.
Ome Willem.
---
woensdag 7 oktober 2009
Wolkengevechten en Chateau Cambon.
Toen ik vanmorgen wakker werd, mijn voertuig verliet en in de morgenschemering naar de lucht keek ontwaarde ik een waar wolkengevecht. Al meer is mij opgevallen dat in deze streek, de Langedoc, de lucht en wolken schitterende natuurverschijnselen oplevert. Grote wolkenmassa's schuiven in tegengestelde richting over onderliggende wolken heen, die op hun beurt weer tegen de bergen stuiten. Het waaide stevig en had vandaag regen verwacht maar dat is geheel uitgebleven. Nadat ik het eerste adres had opgehaald ben ik naar nog drie wijnboeren gereden en aldaar de spullen conform de opdracht in de morgen opgehaald. Daarna langs de kust bij Frontignan richting Montpelier gesukkeld en daarna koers gezet naar Estezarges, wederom een wijnboer die een middagpauze hield tot maar liefst 14.00 uur. Daarna langs de schitterende stad Avignon gereden naar een kleine "village", Roaix genaamd waarbij ik langdurig de voet van de Mont Ventoux passeerde, de berg waar mijn zoon dit jaar twee keer met zijn rijwiel naar boven scheurde. Vreemd gevoel om hier dan een goede maand later rond te rijden om flessen wijn voor nederlandse drinkeboeren op te halen. Tot slot reed ik een aardig stuk verder om te eindigen bij zo ongeveer de beste wijnboer van Frankrijk, te weten Marcel la Pierre die samen met Marie la Pierre twee voortreffelijke wijnboerderijen beheren. Marcel in Ville Morgon en Marie in Saint Jean d' Ardieres, beide in de buurt van Belleville sur Saone. En ja hoor, naast mij thans een fles overheerlijke chateau Cambon uit 2008, en die is reeds voor de helft genuttigd. Daarom ga ik nu maar snel slapen voordat ik onzin ga schrijven.
Ome Willem.
---
dinsdag 6 oktober 2009
Twee oldtimers voor noga-vervoer.
Vier prachtige oude peugeots staan bij deze noga-bakker voor de deur. Hier twee ervan.
---
De nogafabriek
Een van de vele fabriekjes van noga in Montelimar. Bij deze is zelfs een Museum bij.
---
Saint Saturn de Lucian.
Nadat ik vanmorgen vroeg tijdens diepe duisternis de stad Lyon, waar ik in 1971 een kort poosje heb gewoond, passeerde en achter mij liet hield ik om half negen halt in het stadje Montelimar dat bekend staat om zijn noga-fabriekjes. Dit is in een grijs verleden tot ontwikkeling gekomen doordat de streek rond Montelimar de enige streek was waar amandelen zeer goed konden gedijen en amandelen een uitermate belangrijk onderdeel voor goede noga is wat verder nog bestaat uit honing en suiker mitsgaders nog diverse andere kleine ingrediënten. Nadat ik aldaar een koffie geserveerd met wat blokjes noga tot mij nam vervolgde ik mijn weg naar Nimes waar ik voor de middag aankwam en de dienstdoende ontvangstgoederenmedewerker mij mee deelde dat ik rond vijf uur wel eens aan de beurt zou kunnen zijn wat mij bewoog te vertrekken naar Mas Tibert, een 50 kilometer verder, midden in de Camargue, oftewel de Rhone-delta, gelegen oord om aldaar maar vast een palet wijn op te halen. Betrokken wijnboer heeft nog zeer oude stokken staan van nog voor de druifluisepidemie welker epidemie alle wijnstokken had aangetast behoudens die stokken die op zand groeiden en dat was nu net hier. De wijngaard loopt zelfs bij hoog Rhone-water een of twee keer per jaar onder zodat de inhoud van de wijn water kan bevatten dat daarvoor als sneeuw neerdaalde op de Simplon, de Simplon, waar de Rhone ontspringt. Daarna weer terug gereden en inderdaad om vijf uur van mijn spullen afgekomen en koers gezet naar Saint Saturnin de Lucian een aangezien het spitstijd was en dan Nimes zowel Montpellier dan nauwelijks is door te komen reed ik naar hier via Sommieres, Buzignarges, Saint Martin de Londres, Aniane en tot slot via Gignac, een weg dat een fascinerend schouwspel wat natuurschoon betreft opleverde al zullen de medeweggebruikers het wel vervelend gevonden hebben dat ik met zo'n grote kar over de smalle wegen reed. Morgen wat wijnklanten ophalen en dan reeds een stuk naar het noorden reizen.
Ome Willem.
---
maandag 5 oktober 2009
Maandag, 5 oktober 2009 (N.C.) alweer.
Dierendag is weer voorbij en de herfst heeft weer zijn intrede in het europese landschap gedaan hoewel in de Ardennen noch in Frankrijk waar ik heden door reed de bladeren een herfstkleur hebben. Alles is nog zomergroen en slechts een enkel facet wijst er op dat de herfst reeds is begonnen, zoals de wijngaarden van Arbois waar ik doorging en die bijna geen trossen meer bevatten. Arbois, het stadje waar Louis Pasteur jaren lang zijn natuurkundige ontdekkingstochten hield, Pasteur van wie de uitspraak "In alle boeken zit niet zoveel wijsheid als in een glas wijn" is welker uitspraak ik van harte onderschrijf. Vanmorgen na van huis te zijn gegaan via Luxemburg (dwars door de stad), Nancy, Epinal en Besancon dus door de prachtige wijnstreek van Arbois en Poligny, de streek van de vin du Jura, doorgekomen en daarna de weg genomen die vermoedelijk Mozart voor mij nam toen hij van Parijs naar Italië reisde, zei het met een ander vervoermiddel dan ik, richting Lons waar de La Vache qui rire fabriek, dus de lachende koe fabriek gevestigd is. Voor de duidelijkheid: La vache qui rire is een zeer bekend kaasmerk hier ten lande, zoals bijvoorbeeld Heineken bij ons. Welaan: daarna nog even verder gekoeteld en sta nu even ten noorden van Lyon met links van mij de Cote de Buguy dat als een schitterend berglandschap aan mijn oog ontrolt. Morgen zal het weer trouwens nog mooier zijn dan het nu hier al is en het is niet ondenkbaar dat ik de airco ga gebruiken.
Ome Willem.
---
Hoela hoep
Na mijn avontuur bij de radio en mijn avonduur bij de schaakvereniging de verdere week erg inspannend geweest met het niet beantwoorden en het niet nakomen van afspraken. Maar zaterdag werd de sleur doorbroken door iemand die een plastic tot cirkel gevormde pijp meenam die ze even tevoren, samen met andere snuisterijen, aangeschaft had op een rommelmarkt en daar zelf en anderen mee liet hoelahoepen wat een aardig op de lachspieren werkend schouwspel opleverde. En nu ben ik reeds weer op weg naar verre oorden. Tot vanavond.
Ome Willem ---
zondag 4 oktober 2009
Hoela Hoep. Een wat eigenaardige vrije tijdsbesteding voor een (bijna) zestigjarige
Afgelopen zaterdag kwamen goede kennissen van ons op bezoek. De vrouw daarvan liet zien hoe zij in haar prille jeugd een toendertijd rage zijnde sport beoefende en hoe zij dit, na zoveel jaren, nog kon. En dat met de slappe lach!!!!
Abonneren op:
Posts (Atom)